Tare - rozdział 11

 Sasuke zamarł, obserwując, jak Naruto schodzi wolno na dół.

– To było przerażające – powiedział lekko zachrypniętym głosem, który zabrzmiał głośniej niż powinien w pogrążonym w ciszy salonie. Sasuke zrobiło się goręcej, gdy przypomniał sobie, jak zachrypnięty był ten głos, kiedy słyszał go przed chwilą. Dopiero po chwili dotarło do niego, że nie zrozumiał sensu słów Naruto.

– Co było przerażające? – zapytał cicho.

Naruto uśmiechnął się i przygryzł wargę, dostrzegając spojrzenie Sasuke. Jego alternatywna wersja dała dzisiaj niezły pokaz. Cóż, sam też nie był bez winy. Przecież to... [i]przedstawienie nie udałoby się, gdyby nie chciał brać w tym udziału. Z jednej strony wiedział, że powinien zachować zimną krew i nie dać się Sasuke sprowokować, ale z drugiej... sam tego chciał. Sam chciał pieprzyć się z nim, gdy za ścianą była jego alternatywna wersja. Ta wersja, która z jakiegoś powodu wybrała Sakurę.

– Jak odebraliśmy Tare – odpowiedział w końcu, gdy stanął koło niego. Spojrzał na zdjęcie, które Sasuke trzymał w dłoni. – Chyba jeszcze nigdy się tak nie bałem, jak wtedy, gdy zostaliśmy rodzicami.

– To było widać – stwierdził po chwili Sasuke, za kpiącym tonem próbując ukryć to dziwne uczucie skrępowania.

Przez chwilę milczeli, obaj wpatrując się w fotografię. Kiedy Naruto się odezwał, jego ton był miękki. Przy jego zachrypniętym głosie zrobił na nim tym większe wrażenie. Sasuke zerknął na niego kątem oka i w półmroku dostrzegł uśmiech.

– Ty byłeś tak samo przerażony jak ja – zaczął – ale próbowałeś to ukryć za tą swoją skwaszoną miną. Wtedy miałem wrażenie, że sobie nie poradzimy. Że łatwiej byłoby nam jeszcze trzy razy uratować świat przed Kaguyią, niż zaopiekować się Tare i nie zrobić mu krzywdy. – Zaśmiał się i podrapał po karku, nieco skrępowany.

Sasuke patrzył na fotografię i spróbował wczuć się w ich sytuację. Sam pamiętał, jak pierwszy raz wziął Saradę na ręce. Nie czuł strachu, bo wiedział, że Sakura się wszystkim zajmie. On nie musiał się praktycznie o nic martwić, ale gdyby opieka nad dzieckiem spoczęła na jego barkach... Jego i Naruto... Jedno musiał im przyznać, patrząc na to z perspektywy czasu, byli cholernie odważni. Gdyby nie poznał Tare, a tylko usłyszał o tym pomyśle, prędzej uznałby, że oszaleli, że kompletnie im odbiło.

– Dziwny wybór zdjęcia do ramki, młotku – rzucił i odłożył fotografię na półkę. Dopiero czując na sobie zaskoczone spojrzenie Naruto, zdał sobie sprawę z tego, jak go nazwał. – Co? – warknął.

– Nic. – Naruto wzruszył ramionami. Na jego ustach błąkał się lekki uśmiech. – Po prostu... dziwnie to brzmiało w twoich ustach.

– Hn. – Sasuke już się odwracał, żeby pójść do siebie, kiedy Naruto złapał go za rękę. W półmroku najbardziej widocznym punktem na jego twarzy były oczy.

– Wciąż nie mogę się przyzwyczaić, że jesteś z innego świata. – Spróbował się uśmiechnąć. – Że tam... dokonaliśmy innych wyborów.

Sasuke nic na to nie odpowiedział. Nie wiedział, co miałby mu powiedzieć. Że zaczynał żałować tych decyzji? Że nie spodziewał się, że mimo wszystko może odbudować klan, nie wiążąc się z kobietą?

– Dlaczego, Sasuke? – usłyszał pytanie zadane prawie szeptem. Drgnął zaskoczony tym tonem.

– Dlaczego co? – zapytał z napięciem w głosie. Nie wiedział, czy chciał rozmawiać na ten temat.

– Małżeństwo z Sakurą... Wiem, że ona zawsze powtarzała, że cię kocha, ale ty jakoś nigdy nie odwzajemniałeś tych uczuć... – Zawahał się i zerknął na niego uważnie. – Ale może za bardzo przyzwyczaiłem się do ciebie w tym świecie. Tam... kochasz ją?

– Po co ci to wiedzieć? – zapytał, zanim zdążył ugryźć się w język. Najchętniej zamilkłby i milczał tak długo, aż Naruto by odpuścił. Ukrył się pod maską rozdrażnienia, ale to nie od złości żołądek zacisnął mu się boleśnie.

– Staram się was zrozumieć. Co sprawiło, że związałeś się z Sakurą, a ja z Hinatą.

– Hn. – Sasuke zacisnął usta i tym razem nie miał zamiaru odpowiadać.

– To twoja żona – rzucił, a kiedy nie doczekał się reakcji, dodał: – Tu Sakura nigdy nie pogodziła się z tym, że z tobą nie jest. Wiele razy powtarzała mi, że przy niej mógłbyś odbudować klan. I cały czas mam cholerne wyrzuty sumienia, że nie pozwoliłem... że... że jestem takim cholernym egoistą.

Sasuke z zaskoczeniem dostrzegł, że niebieskie oczy zrobiły się niebezpiecznie błyszczące. Naruto uśmiechnął się w taki sposób, że w jego głowie pojawiła się najśmielsza od lat wizja, żeby przyciągnąć go do siebie i spróbować pocałować. Dla Naruto z tego świata nie byłoby to niczym dziwnym. Pocałować Naruto... Już chyba do reszty oszalał. Co mu przyszło do głowy?! A mimo to wpatrywał się jak urzeczony w jego usta, po raz pierwszy od lat czując dziwne, rozchodzące się po ciele ciepło i przyjemne napięcie w okolicach żołądka. Ten Naruto tak bardzo przypominał mu tego sprzed ponad dziesięciu lat...

– Dlaczego, Sasuke? – usłyszał i zorientował się, że Naruto coś mówił.

– Co?

Naruto wziął głęboki oddech, jakby powtórzenie tego wiele go kosztowało.

– Czemu w twoim świecie... czemu masz z Sakurą tylko jedno dziecko? Nie chcesz odbudować klanu?

Zapadła między nimi niezręczna, pełna napięcia cisza. Naruto wiedział, że przekroczył granicę, ale wpatrywał się w niego tym swoim zdeterminowanym, przepełnionym emocjami niebieskim spojrzeniem, które Sasuke doskonale pamiętał. Naruto miał to spojrzenie, kiedy za każdym razem walczyli ze sobą w Dolinie Końca, kiedy spotkali się w kryjówce Orochimaru, kiedy Sasuke zabił Danzou. Wspomnienie tego spojrzenia towarzyszyło mu odkąd odszedł z wioski. Bardzo długo starał się je znienawidzić, ale tak naprawdę było jedyną dobrą rzeczą w jego życiu. Zapewnieniem, że ktoś bez względu na wszystko przy nim będzie. Tak bardzo przerażała go wizja, że mógłby stracić to spojrzenie, że paradoksalnie sam chciał je zniszczyć. Bo był pewny, że żeby zdobyć siłę, nie może sobie pozwolić na bliskość.

– Sasuke? – zapytał Naruto zachrypniętym szeptem. Spróbował dotknąć jego ramienia, ale Sasuke nie pozwolił mu na to, odsuwając się.

– To nie jest twoja sprawa – powiedział ostrym głosem.

Naruto przez chwilę przyglądał mu się uważnie z niepasującą do niego powagą, aż w końcu pokiwał głową i odszedł. A Sasuke zdał sobie sprawę, że wcale tego nie chciał. Nie chciał przerywać tej rozmowy, bo to mogła być jedyna szansa, żeby się czegoś dowiedzieć. Żeby cokolwiek zrozumieć. Miał ochotę krzyknąć, uderzyć Naruto, żeby tylko zrozumiał. Nie miał jednak wystarczająco dużo odwagi, żeby się odezwać.

– Jeśli chodzi o tę ramkę – usłyszał i odwrócił głowę tak gwałtownie, że poczuł ostry ból w karku. Naruto stał w połowie schodów. – Jeśli chodzi o to zdjęcie z Tare, na którym jesteśmy tacy skrzywieni... Specjalnie je wybraliśmy. Chcieliśmy, żeby przypominało nam, że to nie było łatwe. Posiadanie dziecka nas przerażało Nie wiedziałem, czy to dobry pomysł, żeby ktoś taki jak ja miał dziecko... Nie miałem pojęcia, jak to jest mieć rodzinę. Ale byłem zbyt dużym egoistą, żeby pozwolić Ci odejść. Tak samo jak kiedy byliśmy jeszcze dzieciakami. Za wszelką cenę chciałem cię tutaj sprowadzić. Chciałem cię mieć obok siebie, Sasuke.

Odwrócił się i wspiął się na piętro, a Sasuke jeszcze długo stał i wpatrywał się w schody. W głowie dźwięczały mu słowa Naruto. „Chciałem cię mieć obok siebie, Sasuke”. Tak rzeczywiście było. Naruto bardzo zależało na tym, żeby został w wiosce po wojnie.

– Może i jesteś egoistą – wyszeptał w końcu i dopiero po chwili dotarło do niego, że lekko się uśmiechał.

*

Już wiedział, że nie zaśnie. Miał zbyt duży mętlik w głowie. Ta rozmowa z Naruto wyprowadziła go z równowagi. Zmieniła więcej, niż mógł podejrzewać. Miał wrażenie, że ten ułożony świat, który zdążył wypracować przez te kilka lat – zdystansowany kontakt z Sakurą, okiełznana relacja z Naruto i swoje bezpieczne życie poza wioskę – to wszystko właśnie runęło. I nie może już uciekać. Chyba nawet nie chce.

Rozsunął drzwi i wyszedł na werandę. Ta letnia noc była wyjątkowo przyjemna – nie było ani parno, ani zbyt chłodno. Stanął na skraju podestu i oparł się o jedną z belek, podtrzymujących strop. Przymknął oczy i wziął kilka głębokich oddechów. Rozbolała go głowa i miał ochotę się napić, ale wtedy przypomniał sobie przedstawienie, jakiego był świadkiem, kiedy wrócili z gabinetu Naruto.

Sakura. Z zewnątrz wydawała się zupełnie inna od jego żony, ale tak naprawdę czy tak wiele je różniło? Obie, mimo upływu lat i tak różnej sytuacji życiowej, były w niego szczeniacko zapatrzone. Nigdy nie zastanawiał się zbyt wiele nad łączącą ich relacją. Po prostu podjął decyzję, że zostanie jego żoną, bo Naruto związał się z Hinatą. Ale czy jego związek z Sakurą wykroczył poza jej zauroczenie? Bo po tylu latach tego małżeństwa nie mógł mówić o miłości. Byli dla siebie zbyt obcy, jak para nieznajomych, która raz na jakiś czas mieszka w jednym domu. Sasuke już dawno wiedział, że nie mógł jej pokochać. Mógł ją szanować, doceniać jej siłę i być wdzięczny za opiekę nad Saradą, ale to nie była miłość. Gdyby nie łączyło ich dziecko...

Przypomniał sobie pytanie Naruto. Był wściekły, kiedy je usłyszał, ale tak naprawdę czy powinien się dziwić, że Naruto był ciekawy? W końcu w tym świecie przez cały czas obaj musieli zmagać się z wątpliwościami dotyczącymi ich wyboru. W końcu odbudowa klanu była jego celem, była powinnością ostatniego członka klanu.

Miał ochotę się roześmiać. To było idiotyczne – wmówił sobie, że Sarada wystarczy do odbudowy klanu, bo nie chciał więcej zbliżyć się do Sakury. Kochali się tylko kilka razy i to wtedy, gdy starali się o dziecko. Później Sasuke postawił wokół siebie taki mur, że Sakura mimo początkowych prób, w końcu uświadomiła sobie, że nic nie wskóra i odpuściła. Byli małżeństwem od trzynastu lat, a zachowywali się jak para nastolatków – Sasuke udający, że nie dostrzega Sakury i Sakura pesząca się za każdym razem, gdy go widziała.

Zabawne, że wcześniej na to nie wpadł. Teraz, będąc tutaj i widząc tę inną rzeczywistość, uświadomił sobie, że kobiety tak naprawdę wcale go nie interesowały. Przez całe jego życie zależało mu tylko na zdobyciu siły. Potrzebna mu była, żeby dokonać zemsty, żeby prześcignąć Naruto, żeby zmienić świat, a w końcu, gdy już zdobył tę siłę, żeby ochronić wszystkich przed klanem Otsutsukich. Liczyła się tylko siła, a jedyną osobą, która mogła z nim rywalizować był Naruto.

Pojawienie się Tare w ich świecie wywołało rewolucję. Stopniowo zaczął sobie uświadamiać, czym była jego przyjaźń z Naruto. Wypierał to przez tyle lat, zakopał głęboko w umyśle, ale teraz, po tej rozmowie z Naruto, nie mógł temu dłużej zaprzeczać.

Osłonił Naruto własnym ciałem, kiedy walczyli z Haku. Wiedział, że nie może zginąć dopóki nie zabije Itachiego i nie pomści klanu, a mimo to poświęcił się dla tego idioty. Wtedy starał się dużo nad tym nie zastanawiać, był tylko wściekły za tę oznakę słabości. Był wściekły, że Naruto stał się dla niego kimś ważnym. A kiedy chciał odejść z wioski, Naruto tak rozpaczliwie próbował go zatrzymać... Wtedy bardziej go to irytowało, był zbyt zaślepiony nienawiścią i pragnieniem zemsty, żeby dostrzec coś więcej. Nie myślał racjonalnie, ale po tylu latach, gdy mógł spojrzeć na to wszystko z dystansu... Dlaczego tak bardzo zależało Naruto na tym, żeby go sprowadzić do wioski? Czemu aż tak desperacko próbował go uratować? Nawet Sakura, która zawsze deklarowała mu miłość, postanowiła go zabić. Naruto już wtedy coś do niego czuł? Przecież ciągle powtarzał, że Sasuke był dla niego jak brat. Kiedy to się zmieniło? Co musiało się stać, że ich relacja tak się zmieniła. Albo gdzie – jak twierdziła jego alternatywna wersja – popełnili błąd?

*

Zaczynało już świtać. Ptaki śpiewały głośno w koronach drzew, wypełniając ogród kakofonią dźwięku. Pomarańczowo-różowe niebo płonęło, a powietrze było cudownie rześkie.

Sasuke siedział na werandzie i nieruchomym wzrokiem wpatrywał się w ogród. Drgnął prawie niedostrzegalnie, gdy usłyszał dźwięk przesuwanych drzwi. Już po pierwszym kroku rozpoznał, kto wszedł na werandę.

– Nie spałeś – usłyszał głęboki, niski głos. Arogancki, kpiący ton kogoś, kto sądzi, że cały świat leżał u jego stóp, kiedyś mówił w dokładnie taki sam sposób. Zmienił się na lepsze czy gorsze?

– Nie mogłem zasnąć – odpowiedział.

Przez chwilę milczeli, wpatrując się w horyzont, znad którego zaczęło wyłaniać się słońce.

– Nie jesteś z nią szczęśliwy – usłyszał. Prychnął i zdobył się na kpiący uśmiech. Nie miał zamiaru dać się sprowokować. Naruto, mimo że wczoraj też próbował się czegoś dowiedzieć i zadał kilka niewygodnych pytań, nie mógł równać się z jego alternatywną wersją, która nie miała żadnych zahamowań.

– Jakie to ma znaczenie?

– A Naruto? On jest szczęśliwy z Hyuugą?

– Nie wiem. – Sasuke spojrzał na niego chłodno. – Ich związek mnie nie obchodzi, to nie moja sprawa.

Usłyszał śmiech, krótki i ostry.

– Może zacznie, kiedy wrócisz?

Sasuke zacisnął pięść, ale nic na to nie odpowiedział. Nie miał zamiaru przyznać się do tego, że już zaczęło go to obchodzić. Miał sporo czasu na przemyślenie sobie wszystkiego. Nie posiadał zbyt wiele informacji na temat małżeństwa Naruto, ale z tego co zdążył zaobserwować, zwłaszcza dzięki żywiołowym reakcjom Boruto, Naruto rzadko bywał w domu. Wiedział, że dużo pracował, ale pierwszy raz zaczął się zastanawiać nad tym, na ile było to podyktowane ambicją, a na ile czymś innym – ucieczką przed tym, co czekało go w domu.

– Nie miałem pojęcia, że Hinata jest w nim zakochana – przyznał się tamten Sasuke. Oparł się o parkan i założył ręce na piersi. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili, jakby zatopił się we wspomnieniach. – Dowiedziałem się o tym, kiedy wrócili z misji z Księżyca. Wtedy oni już... – Zacisnął pięść, a jego głos stał się twardy. – Zdałem sobie sprawę, że jeśli czegoś nie zrobię, nie będzie już odwrotu. – Spojrzał na Sasuke przeszywająco. – Jeśli nasze światy są podobne... to jesteś idiotą, że na to wszystko pozwoliłeś. To twoja wina, że się nie domyśliłeś i pozwoliłeś mu... – Zaklął cicho i pokręcił głową.

– Myślałem, że tak będzie lepiej – mruknął Sasuke. – Naruto zasługiwał na rodzinę.

– I naprawdę myślisz, że teraz jest szczęśliwy?

Nie odpowiedział. Wpatrzył się w ogród, czując narastające napięcie. Z jednej strony nie chciał tej rozmowy, z drugiej miał świadomość, że może wiele zmienić.

Intensywne odcienie na niebie zaczęły słabnąć, ustępując błękitowi.

– Po tym jak pojawił się Toneri, czy wy...

– Czy my co? – zapytała jego alternatywna wersja i uniosła brwi. On nie miał zamiaru niczego ułatwiać i Sasuke coraz bardziej zaczął sobie uświadamiać, że nie miał łatwego charakteru. Z trudem powstrzymał się przed uśmiechem na tę myśl.

– Kiedy to się zaczęło? Kiedy uświadomiliście sobie, że...

Sasuke przez chwilę wpatrywał się w niego badawczo, jakby starał się odkryć, dlaczego padło to pytanie, aż w końcu westchnął ciężko i powiedział:

– Łatwiej byłoby mi powiedzieć, że Naruto był idiotą i do jego zakutego łba nic nie dochodziło, ale tak naprawdę mam wrażenie, że on chyba nie rozumiał do końca, co czuje. Nie wiedział, czym jest miłość. Tyle wrzeszczał o przyjaźni i lojalności, ale nie potrafił tego rozróżnić z miłością. Nikt go jej nie nauczył, więc jak, do cholery, miał wpaść na to, że może coś czuć do najlepszego przyjaciela? – Uśmiechnął się lekko. – Za wszelką cenę chciał mnie uratować, ryzykował wszystkim, żeby to zrobić. To nie mogła być tylko przyjaźń... – Na chwilę przerwał. Sasuke ze zdziwieniem dostrzegł, jakie emocje nim targały. Na widok swojej twarzy bez zwykłej maski obojętności, poczuł uścisk w piersi. Zdał sobie sprawę z tego, że on już zapomniał, co naprawdę czuł. A czuł bardzo wiele, zwłaszcza do Naruto.

Przez chwilę milczeli, każdy pogrążony w swoich myślach.

– Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

Sasuke zmarszczył brwi i spojrzał na niego uważnie.

– Kiedy to się dokładnie zaczęło. Po pokonaniu Toneriego z klanu Otsutsukich? Po tej misji na Księżycu?

Sasuke uśmiechnął się w odpowiedzi. Przez chwilę patrzył na niego w milczeniu, jakby rozkoszował się napięciem wymalowanym na jego twarzy.

– Nie, wcześniej.

– Zostałeś w wiosce? Po wojnie, czy zostałeś wtedy w wiosce? – Sasuke chociaż się starał, nie mógł ukryć drżenia głosu. Sporo o tym myślał i uznał, że największy błąd popełnił, gdy nie dał się przekonać Naruto i po tym, jak go ułaskawiono, od razu odszedł z wioski. Bał się, co się stanie, gdy zostanie. Przerażała go bliskość z Naruto, więc wmówił sobie, że musi iść odbudować świat. Odpokutować za grzechy.

– Nie – padła odpowiedź, które go zaskoczyła. – Nie zostałem w wiosce na stałe, tylko na kilka dni. Naruto tak bardzo nalegał, że w końcu musiałem się zgodzić. I wtedy... Kazał mi przysiąc, że nie odejdę bez pożegnania. – Sasuke uśmiechnął się bardziej do swoich wspomnień. Oczy błyszczały mu w taki sposób, że drugi Sasuke obserwował go z napięciem. – W wiosce ze względu na wojnę było oblężenie wszystkich pensjonatów. Nie było wolnych miejsc i kilka nocy spędziłem u Naruto, a kiedy w końcu pokój się zwolnił i się wyniosłem, on pomyślał, że odszedłem. Jak mnie odszukał i zobaczyłem jego twarzy... Wtedy pierwszy raz zdałem sobie sprawę z tego, że może czuć do mnie coś więcej niż przyjaźń. – Przełknął ciężko i odwrócił wzrok.

Sasuke słuchał tego z najwyższą uwagą i z jakiegoś powodu bez trudu potrafił sobie wyobrazić tę minę. Desperacki, zdenerwowany wzrok Naruto, taką rozpaczliwą potrzebę, żeby go zatrzymać. Wcześniej też tak na niego patrzył, ale Sasuke myślał, że chce go uratować przed nienawiścią. Może gdyby zobaczył ten wzrok po wojnie... Gdyby nie był tak uparty i tak szybko nie odszedł...

– Ty nie zostałeś w wiosce – stwierdził w końcu tamten Sasuke i uśmiechnął się kpiąco. – Myślisz, że to tu popełniłeś błąd?

– Nie wiem.

– Też straciłeś rękę. Ustaliliśmy już, że walczyłeś z Naruto, po zapieczętowaniu Kaguyi. Co ci wtedy powiedział?

– Co? – Sasuke spojrzał na niego z niezrozumieniem.

– Na wojnie, jak walczyłeś z Naruto w Dolinie Końca, co ci powiedział?

Nie odpowiedział od razu. Nie dlatego, że nie pamiętał. Zdał sobie sprawę z tego, jak ważne były to słowa.

– Że gdy widzi, jak biorę wszystko na swoje barki, z jakiegoś powodu czuje straszliwy ból. I że nie może zostawić mnie samego.

Sasuke prychnął, słysząc tę odpowiedź.

– Jak mogłeś do tego doprowadzić?

Kącik ust Sasuke drgnął. Pierwszy raz naprawdę nie chciał zaprzeczać, że było inaczej. Był idiotą. Ślepym, aroganckim idiotą, który tak bardzo bał się bliskości, że wybrał tułaczkę po świecie. Tak jak wcześniej zasłaniał się zemstą i nienawiścią, tak teraz idealną wymówką stała się pokuta za grzechy.