Tare - rozdział 12 + art

 Dziękuję za wszystkie komentarze :) 

Zapraszam na kolejny rozdział, a na końcu wisienka - art od Starego Krakersa. 

*

Słońce wspinało się po sklepieniu, a niebo nabierało coraz intensywniejszego odcienia. Być może to przez zmęczenie i nieprzespaną noc, a może z jakiegoś dziwnego sentymentu Sasuke pomyślał, że barwa nieba coraz bardziej zaczyna przypominać kolor oczu Naruto. I patrzenie na to niebo sprawiało mu ogromną przyjemność. Coraz bardziej chciał wrócić do swojego świata i zobaczyć się z tym Naruto, którego znał. Nie wiedział jeszcze, co zrobi, ale na pewno spełni jego prośbę – będzie częściej w wiosce.

Usłyszał szuranie przesuwanych drzwi. Ktoś wszedł bosymi stopami na drewnianą werandę i po chwili dostrzegł obok siebie kubek z parującą jeszcze kawą.

– Tata Sasuke mówi, że wie, że nie lubisz kawy, ale powinieneś to wypić – powiedział Tare i usiadł obok. Sasuke spojrzał na niego zaskoczony. – To prawda, że będziecie razem walczyć?

Sasuke uśmiechnął się, widząc błyszczące spojrzenie chłopca.

– Będziemy, podziękuj Naruto, bo nas przekonał.

– Ale super! – Tare uśmiechnął się szeroko. Sasuke zapatrzył się na jego zarumienioną z podniecenia twarz. Wyglądał jak Naruto, kiedy ekscytował się jakąś walką. – Ciekawe, czy znasz jakieś inne techniki niż tata? O rany, już się nie mogę doczekać, żeby zobaczyć, jak walczysz jedną ręką... To znaczy no... – Zamilkł, kiedy zorientował się, że mógł go urazić.

– W porządku – odparł Sasuke i sięgnął po kubek kawy. Tare posłał mu kolejny uśmiech i kontynuował:

– Nigdy jeszcze nie widziałem, żeby ktoś tworzył techniki tylko jedną ręką. Nawet nie wiedziałem, że to możliwe! Ale muszę cię ostrzec – spoważniał, a na jego ustach pojawił się uśmiech, który Sasuke świetnie znał. To był podstęp. – Tata jest najsilniejszym shinobi, jakiego znam. No jeszcze oprócz taty Naruto. Nie pokonasz go tak łatwo.

– A on mnie – prychnął Sasuke i odwrócił w końcu wzrok na ogród. Nie sądził, że poranek okaże się tak przyjemny w towarzystwie Tare. Znał już tą rozemocjonowaną paplaninę, chociaż nie słyszał jej od lat. Nie sądził, że tak się za nią stęskni.

– Tata powiedział, że nie zmrużyłeś oka.

– Nie mogłem zasnąć – zbył go.

– Bo myślałeś o nim? O tacie Naruto? – zapytał cicho Tare, przyglądając mu się z zaciekawieniem, ale i napięciem, jakby wiedział, że to pytanie było bardzo ryzykowne.

– A może myślałem o tobie? – Wyciągnął dwa palce i już chciał stuknąć go w czoło, ale zawahał się. Uśmiechnął się i położył rękę na kolanie, gdy Tare prychnął. Na ich ustach błąkał się lekki uśmiech. To było ważne dla Tare – to że Sasuke z drugiego świata też go zaakceptował, że traktował go w taki sposób.

Przez chwilę siedzieli w ciszy, aż Tare zaburczało głośno w brzuchu i wstał. Sasuke też podniósł się z werandy. Po całej nocy siedzenia praktycznie w jednej pozycji, jego ciało było mocno zesztywniałe.

Weszli do środka. Dom wypełnił aromatyczny zapach pieczonej ryby i miso. Sasuke zaczął się zastanawiać, jak podzielili obowiązki związane z gotowaniem. Naruto nie umiał gotować, a z drugiej strony nie widział siebie, jak przygotowuje wszystkie obiadki jak Hinata czy Sakura.

Przeszli do kuchni i ich zobaczyli.

Naruto opierał się biodrami o blat, stał bardzo blisko Sasuke, który przygotowywał warzywa. Rozmawiali przyciszonymi głosami. Naruto pochylał się nieco w stronę Sasuke. Mieli poważne miny. Można było odnieść wrażenie, że Naruto był spięty, że się czymś martwił. Ta scena nie wyróżniała się niczym szczególnym, Tare nawet nie zwrócił na nich uwagi, ale dla Sasuke była czymś niezwykłym. Nie potrafił tego wytłumaczyć, ale naprawdę zobaczył łączącą ich więź. Dojrzałą relację, która nie była zabarwiona rywalizacją, nie była to też oschła przyjaźń, którą dzielił z Naruto ze swojego świata. Sasuke zdał sobie sprawę, że nigdy nikt nie był tak blisko niego. Nie rozumiał go tak dobrze. Bliskość między nimi, zażyłość i zaangażowanie były wręcz porażające.

– Sasuke! – usłyszał i zamrugał. – Co jest? – Naruto uniósł brwi. Cała trójka obserwowała go zdziwiona.

– Hn – mruknął i z posępną twarzą usiadł przy stole. Udał, że nie dostrzega kpiącego uśmiechu na wargach drugiego Sasuke.

Tare rozłożył talerze i zaczął pomagać w przygotowywaniu posiłku. Sasuke z przyjemnością obserwował z jaką płynnością ruszała się cała trójka. Tare i jego alternatywna wersja bez zbędnych słów robili rzeczy w rutynowej kolejności, a Naruto w odpowiednich momentach odsuwał się, żeby im nie przeszkadzać. Rozmawiali przy tym wesoło, nie szczędząc sobie drobnych złośliwości, które zdawały się ich wprawiać w jeszcze lepszy nastrój. Wszystko kręciło się wokół nadchodzącej walki.

– Ty nie pomagasz? – zapytał w końcu Sasuke.

– Tata ma dwie lewe ręce do gotowania – wtrącił Tare, zanim Naruto zdążył otworzyć usta. – Dlatego on zwykle sprząta po śniadaniu.

– Wypraszam sobie! – oburzył się Naruto, który już odkładał kubek, żeby zabrać się za pomoc, ale niefortunnie dla niego wszystko było już gotowe.

– Trzeba było dojść do jakiegoś kompromisu – odezwał się tamten Sasuke, kiedy usiedli do stołu. – Bo przestałem mieć nadzieję, że cokolwiek się zmieni w tej kwestii.

– Jakoś sobie nie wyobrażam, że siedzisz tyle przy garach – stwierdził Sasuke, nie mogąc odmówić sobie tej drobnej uszczypliwości.

Jego alternatywna wersja odłożyła pałeczki i spojrzała na niego z zadziwiającym chłodem.

– Wolę sam gotować, niż wysługiwać się Sakurą.

– Sasuke, do cholery! – warknął Naruto i uderzył pięścią w stół. Nie wierzył, że ledwie zaczął się dzień, a oni już się kłócili! Co za perfidny charakter.

– Ona przynajmniej jest prawdziwą matką dla mojej córki.

Lewa ręka tamtego Sasuke wystrzeliła i złapał go za ubranie. Żaden z nich nie przejął się szklanką, która przewróciła się i woda rozlała się na stół.

– Tare nie potrzebuje matki, kiedy ma ojców, którzy się nim naprawdę zajmują – syknął Sasuke. W jego oczach błysnął Sharingan. Był wściekły.

– Dwie sieroty odrzucone przez społeczeństwo ojcami roku – warknął Sasuke, czując, ogarniającą go złość. Musiał odeprzeć atak, zadać cios, żeby zobaczyć w oczach swojej alternatywnej wersji, że zabolało. Potrzebował tego.

– Wystarczy – usłyszeli zachrypnięty głos. Stanowczy i śmiertelnie spokojny. Głos kogoś, kto bez wątpienia musiał przewodzić wioską. – Sasuke, puść go. Proszę – dodał i tamten Sasuke posłuchał. Bez słowa podniósł szklankę i odniósł ją do zlewu, a później zabrał ścierkę, żeby wytrzeć stół. Naruto nie odzywał się, wpatrzony w mokrą plamę, jedynie Tare przyglądał się Sasuke z szeroko otwartymi oczami. Sasuke nie miał odwagi w nie spojrzeć. Poczuł się tak, jakby znowu był nastoletnim sobą, pełnym nienawiści i chęci zemsty, chcącym zerwać wszystkie więzi.

*

Do końca śniadania panowała napięta atmosfera. Niewiele mówili, zdołali jedynie ustalić, że walka odbędzie się w innym wymiarze. Tak będzie najbezpieczniej dla otoczenia. Starcie ich sił może być naprawdę porażające. Sasuke wiedział, że jego alternatywna wersja teraz będzie chciała mu tym bardziej dokopać. Wściekłość i urażona duma nigdy nie były dla niego dobrym połączeniem.

Ustalili, że za dwadzieścia minut przeniosą się do innego wymiaru, żeby rozpocząć walkę. Sasuke poszedł więc na górę, żeby się odświeżyć. Musiał zebrać myśli i uspokoić umysł. Podejść do tego jak do każdej innej walki, którą stoczył. Mimowolnie wyobraził sobie ekscytację Naruto ze swojego świata, jeśli ten byłby tutaj z nim. Uśmiechnął się do tych myśli.

„Chcę, żebyś częściej był w wiosce” – przypomniał sobie jego słowa, kiedy Tare walczył z Boruto. Nawet nie wiedział, kiedy minął kwadrans. Stał przy oknie, pogrążony w swoich myślach. Teraz powinien zapomnieć o wątpliwościach i oczyścić umysł. Cokolwiek by się nie działo, nie pozwoli temu Sasuke wygrać. Z jedną ręką był od niego silniejszy. Musiał być. Tylko tyle mu pozostało.

Wyszedł na korytarz i już miał zejść na dół, kiedy dostrzegł, że drzwi do pokoju Tare były nieco uchylone. Wyczuł jego chakrę. Zawahał się. Ogarnęły go wyrzuty sumienia, nie powinien mówić tego wszystkiego w jego obecności. Tare niczym sobie nie zasłużył, żeby słyszeć takie rzeczy... To swoją alternatywną wersję chciał zranić, nie jego.

– Cholera – zaklął i podszedł do jego sypialni. Przez chwilę zastanawiał się, czy zapukać, ale w końcu schował dumę do kieszeni i uchylił nieco drzwi. Dostrzegł Tare, który siedział na łóżku, obejmując kolana. Chłopiec podniósł głowę i uniósł brwi, widząc go.

– Mogę wejść? – zapytał Sasuke. Dopiero po dłuższej chwili Tare skinął głową.

– Czemu przyszedłeś do swojego pokoju? Nie będziesz oglądał walki?

– Będę.

Zapanowało niezręczne milczenie. Sasuke pierwszy raz poczuł się przy nim jak przy Saradzie, czyli, krótko mówiąc, nie wiedział, co powinien powiedzieć ani zrobić. Uderzyła go myśl, że z Naruto było o niebo łatwiej. Zabawne, że nawet Kakashi, kiedy radził mu, jak dogadać się z Saradą, mówił na przykładzie Naruto.

– Wszystko w porządku? – usłyszał niepewne pytanie i zamrugał szybko.

– Tak – mruknął. Odwrócił wzrok na zagracone biurko. Dostrzegł na nim półkę ze zdjęciami. Podszedł do nich i wziął jedno do ręki. Cały czas czuł na sobie czujne spojrzenie Tare.

Na fotografii był Tare i Sakura. Tare miał łobuzerski uśmiech Naruto. Sakura też wyglądała na zadowoloną. Uśmiechała się, a jej oczy błyszczały. Była szczęśliwa? Sasuke nie potrafił tego rozpoznać.

– Wiem, że ona mnie nigdy nie pokocha tak, jakbym był jej dzieckiem – odezwał się cicho Tare. Sasuke tak się zamyślił, że nawet nie zwrócił uwagi, że chłopiec znalazł się obok niego. – Ale ona naprawdę się stara. Wiem, że tak jest. Czasami mnie nienawidzi, zwłaszcza kiedy ma gorszy dzień i czuje się bardzo samotna, ale mimo wszystko... zależy jej na mnie. Wiem to. – Miał napięty głos i lśniące oczy.

Sasuke milczał, bo kompletnie nie wiedział, co powinien powiedzieć w tej sytuacji.

– Widziałem ją i Saradę w twoim świecie... Widziałem, jak na nią patrzyła i... na mnie czasami też tak patrzy, wiesz? – Tare zamrugał szybko i spojrzał mu w oczy. – A oni naprawdę się starają. Są najlepszymi ojcami, jakich mogłem mieć. Nie chcę innych rodziców.

Sasuke stał jak porażony i słuchał tych odważnych słów. Tare w tym momencie był podobny do Naruto – z determinacją mówił o ważnych dla niego relacjach. Nie wstydził się tego, bronił ich.

– Przepraszam za to, co powiedziałem – wydusił w końcu. – Nie powinienem tego mówić. – Mimo że bardzo trudno przychodziło mu przepraszanie, teraz musiał to powiedzieć. Naprawdę żałował, że złość tak go poniosła, że mógł zranić Tare.

– Ty naprawdę jesteś podobny do taty. – Tare uśmiechnął się lekko.

– On jest w końcu mną, tylko że w innym świecie. – Sasuke prychnął i też się uśmiechnął.

– Nie, nie o tym mówię. Jesteś do niego podobny, też jesteś dobrym ojcem, tylko że...

– Tylko że co? – dopytał, kiedy Tare milczał.

– Chyba nie jesteś szczęśliwy.

Sasuke zapatrzył się na niego i w końcu na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. Ten dzieciak był niesamowity.

Odłożył fotografię i, zapominając, że zaraz miał walczyć ze swoją alternatywną wersją, sięgnął po kolejne zdjęcie.

– Jesteś w drużynie z Shikadaiem i Chocho? – zdziwił się.

*

– I co? – zapytał Sasuke, kiedy Naruto wszedł do kuchni. Zmarszczył brwi, widząc jego wyraz twarzy. – Co to za mina?

Naruto wzruszył ramionami i chociaż próbował zapanować nad mimiką twarzy, Sasuke i tak dostrzegł jego z trudem hamowany uśmiech. Złapał go za rękę i przyciągnął do siebie, odciągając go od szafki, z której już chciał coś wyciągnąć.

– Naruto – warknął ostrzegawczym tonem.

Ten przygryzł wargę, ale kiedy spojrzał mu w oczy skapitulował i uśmiechnął się.

– Przeprosił Tare. Wyobrażasz sobie? Ty i przepraszanie! – roześmiał się, nic sobie nie robiąc z jego wściekłego spojrzenia. – Żałuj, że ich nie słyszałeś.

Sasuke prychnął i puścił go.

– Chciał rozładować frustrację, że spieprzył sobie życie. Dlatego to powiedział.

– Być może. – Naruto wzruszył ramionami. – Ale chyba zaczął zdawać sobie z tego sprawę. Widziałeś, jak patrzył na Tare? Jakby... jakby czuł, że to naprawdę jego syn.

Sasuke nie odpowiedział, wbijając w niego wściekłe spojrzenie.

– Sam po niego pójdę, szkoda tracić czasu – warknął i już chciał go wyminąć, ale Naruto nagle położył dłonie po obu stronach blatu, blokując mu przejście. Oblizał usta, przyglądając mu się błyszczącym wzrokiem.

– Nie wierzę – mruknął, uśmiechając się kącikiem ust, uśmiechem prowokującym i przekornym. Sasuke zacisnął usta i uniósł nieco głowę, żeby spojrzeć na niego z góry.

– Niby w co?

– Jesteś zazdrosny o samego siebie. – Naruto przygryzł wargę. – Boisz się, że ten Sasuke tutaj zostanie? Może mógłby go nauczyć kilku... – jęknął, kiedy Sasuke złapał go nagle za kark i przyciągnął do siebie tak blisko, że niemal stykali się ustami. Miał przyspieszony oddech.

– Stoi ci – usłyszał niski głos Sasuke. Nie wiedział czy była to kpina, czy zarzut.

– Nie mogę się doczekać waszej walki – mruknął. Czuł gorąco kumulujące się w podbrzuszu. Sasuke obserwował go wyniosłym, wściekłym spojrzeniem, a on uwielbiał go w tym wydaniu. Uwielbiał, kiedy był zły, rozdrażniony i co najważniejsze zazdrosny. Połączenie idealne. Aż żałował, że nie mają chwili dla siebie.

– Myślisz, że się tego nie domyśliłem? – zapytał Sasuke, który też zaczął reagować na tę bliskość. Zmrużył oczy i mocniej zacisnął palce na jego karku. – Że od razu ci stanie, kiedy zobaczysz, jak walczę?

– Jak walczycie – sprecyzował Naruto. – A skoro tak bardzo ci to przeszkadza, zawsze to ja mogę... – jęknął, bo Sasuke szarpnął go boleśnie za włosy. Poczuł jego oddech na szyi.

– Nie prowokuj mnie – usłyszał i jego ciało zareagowało instynktownie na ten głos. Otarł się biodrami o jego udo.

I nagle to wszystko zniknęło. Sasuke odepchnął go od siebie i odwrócił się przodem do blatu. Naruto zamrugał, ale szybko zrozumiał, co się działo. Usłyszeli kroki na schodach.

Zaklął pod nosem i wsunął ręce do kieszeni spodni. Penis ułożył mu się tak niewygodnie, że musiał coś z tym zrobić, żeby go przesunąć. Rzucił Sasuke szybkie spojrzenie.

– To twoja wina – warknął, widząc jego kpiący uśmiech. Cholerny Sasuke, jego cholerne czarne oczy i cholerny niski głos. I jego własny cholerny penis, z którym już nieraz miał problem, kiedy Uchiha był obok.

Odetchnął ciężko i obrócił się, żeby natrafić na spojrzenie tamtego Sasuke, który właśnie stanął w drzwiach.

– To co, idziecie walczyć? – zapytał wesoło Tare, kiedy wszedł po nim do kuchni. Nie zwrócił uwagi na spodnie Naruto. W przeciwieństwie do ich gościa, którego spojrzenie zatrzymało się na wypukłości przy rozporku. Na kilka długich sekund zawiesił na niej wzrok.

– Gotowy? – zapytał Sasuke takim tonem, że Naruto musiał się obejrzeć, żeby upewnić się, że nie stworzył Chidori.

Tamten Sasuke bez słowa skinął głową. Naruto musiał przygryźć wargę, żeby się nie roześmiać. Czuł, że szykuje się jedna z najlepszych walk, jakie dane mu będzie oglądać w całym życiu. Naprawdę będzie musiał panować nad sobą, bo nie chciał, żeby Tare zauważył jego problemu w spodniach.