Tare - rozdział 13

 Dziękuję za komentarze i zapraszam na kolejny rozdział. 

W końcu mamy walkę ;) 

 Przenieśli się do wymiaru, w którym walczyli kilka miesięcy temu z Momoshikim. Wciąż było to to samo wyjałowione pustkowie, zniszczone przez ich potężne ataki.

– Bez genjutsu – zaznaczył Naruto. – My też chcemy coś pooglądać.

– Nie wątpię – mruknął Sasuke i wymienili się porozumiewawcze uśmiechy. Drugi Sasuke nic nie odpowiedział, przyglądając się tej scenie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Nie pozabijajcie się i nie pourywajcie sobie rąk. Ani innych części ciała – dodał jeszcze Naruto i z trudem powstrzymał uśmiech, gdy obaj spojrzeli na niego w identyczny sposób. Ze zirytowaniem, szczyptą politowania i czegoś jeszcze. Czegoś, co było zarezerwowane tylko dla niego. Sasuke na nikogo innego nie patrzył w taki sposób. Naruto uwielbiał to spojrzenie i z zaskoczeniem zdał sobie sprawę, że nawet w alternatywnym świecie, nawet kiedy tam mieli żony i rodziny, nie straciło ono na mocy.

– Powodzenia – powiedział, odrobinę za długo wpatrując się w tamtego Sasuke.

– Nie traćmy już czasu i zaczynajmy – warknął Sasuke i zeskoczył z olbrzymiego pnia, na którym stali. To na nim Tare zadał Momoshikiemu ostateczny cios.

– Powodzenia! – krzyknął Tare, uśmiechają się szeroko. Drugi Sasuke odwzajemnił ten uśmiech i też skoczył w dół. – Tata jest zazdrosny – powiedział, kiedy zostali już sami.

Naruto spojrzał na syna zaskoczony tym śmiałym komentarzem, ale po chwili uśmiechnął się lekko.

– Mówisz?

– Ja to wiem. – Tare założył ręce na piersi. – Dawno go takiego nie widziałem.

Naruto prychnął w odpowiedzi, ale nie mógł powstrzymać uśmiechu cisnącego mu się na usta. Przyjrzał się stojącym naprzeciwko siebie Uchihom. Miał nadzieję, że ta zazdrość nie odbierze Sasuke zdrowego rozsądku. Nie chciał, żeby przegrał.

– Ty też chcesz się włączyć? – zapytał Tare, kiedy zobaczył przed sobą złotą poświatę. Spojrzał na Naruto, który wszedł w tryb Kumary.

– To na wszelki wypadek, gdyby ich za bardzo poniosło.

Tare skinął głową i spojrzał w dół. Już dawno nie był tak podekscytowany.

*

Obaj stali przed sobą w odległości kilku metrów i mierzyli się spojrzeniem. Czekali na odpowiedni moment, analizowali postawę ciała przeciwnika, obserwowali swoje dłonie. Zaczną walkę od taijutsu czy sięgną od razu po broń albo techniki? Żaden z nich nie chciał przegrać, ale nie mogli nie przyznać, że ten pojedynek był niepowtarzalną okazją na sprawdzenie ich umiejętności.

Zaczęli od walki wręcz. Sasuke mógł to przewidzieć. Jego alternatywna wersja chciała zapewne sprawdzić, jak sobie radził, nie mając ręki.

Atak rozpoczął się niespodziewanie. W jednej sekundzie tamten Sasuke stał kilka metrów od niego, w drugiej był już przed nim i zaczął zadawać ciosy z taką szybkością, że Sasuke z trudem mógł za nim nadążyć. Widział błysk w swoim czarnym oku. Dziwnie patrzyło się na nieodsłoniętego grzywką Rinnegana. Ciekawe czy opanowali go na tym samym poziomie?

Jęknął, gdy na chwilę jego uwaga się rozproszyła. Przeciwnik od razu to wykorzystał i kopnął go w brzuch z taką siłą, że odleciał na kilka metrów. Sasuke nie dał mu nawet czasu, żeby wstał. Teleportował się tuż nad miejsce, w które upadł i zamachnął się, ale jego pięść uderzyła w ziemię. Przeturlał się w bok. Poczuł na twarzy drobinki kamieni, które rozkruszył cios przeciwnika. To była jego szansa. Poderwał się na równe nogi i sięgnął po miecz. Być może nie miał szans ze swoją alternatywną wersją w taijutsu, ale liczył się ostateczny wynik pojedynku.

Kącik jego ust drgnął, gdy dostrzegł błysk Sharingana w oczach przeciwnika. Zamachnął się, ale cios został zablokowany przez kunai, który niespodziewanie pojawił się w lewej ręce Sasuke. W jego oku też zalśnił czerwono-czarny symbol Sharingana.

Nareszcie zaczęła się prawdziwa walka.

*

Obserwowali ich z bezpiecznej odległości. Niezwykły taniec ciosów i uników na najwyższym poziomie. Szybkość, z jaką się poruszali sprawiała, że trudno było za nimi nadążyć. Tare musiał aktywować Sharingana, żeby niczego nie przegapić. Z zapartym tchem podziwiał precyzję i siłę ataków ojca. Z zaskoczeniem obserwował nad podziw sprawne uniki jego alternatywnej wersji. Mimo braku ręki tamten Sasuke niewiele mu ustępował. Wypracował styl, który sprawił, że można było zapomnieć o jego niepełnosprawności. Był porażająco szybki i zwinny. Miecz stał się przedłużeniem jego ramienia. Tare wstrzymał oddech, a jego serce zamierało za każdym razem, gdy atakował. Używał podstępów, które już kilka razy zaskoczyły Sasuke.

Tak jak teraz. Jego ojciec, zajęty ofensywą, nie zareagował w porę. Tamten Sasuke zamienił się miejscami z głazem, przy którym stał przeciwnik i rzucił w niego kunaiem, żeby kolejny raz zmienić swoje położenie.

– Kurwa. – Usłyszał zachrypnięty głos Naruto i rzucił mu szybkie spojrzenie. – Nie słyszałeś tego – powiedział i uśmiechnął się na wpół skrępowany, na wpół rozbawiony. Tare już wiele razy był świadkiem jak jego ojcowie przeklinali, zwłaszcza podczas sparingów. Był więc przyzwyczajony do ich barwnego języka. Sam często stosował niektóre słowa, za co za każdym razem dostawał srogą burę od Konohamaru.

Sasuke w ostatniej chwili uchylił się przed atakiem i, wykonując błyskawiczny obrót, zamachnął się kataną. Ostrze prawie musnęło szyję przeciwnika..

– Tak! – wyrwało się Tare. Zacisnął pięści, jak urzeczony oglądając walkę. Dźwięk uderzających o siebie katan wywoływał gęsią skórkę na jego skórze. Zaczął się zastanawiać, kiedy on będzie w stanie posługiwać się bronią w taki sposób.

Walczyli w podobny sposób, znali swoje ruchy i blokowali je, przez co ich pojedynek bardziej przypominał skomplikowany i niebezpieczny taniec, niż rzeczywistą walkę. Naruto obserwował ich z nieskrywaną przyjemnością. Szybko też zauważył, że mimo podobieństw, ich styl trochę się od siebie różnił. Sasuke z jego świata atakował szybko, uderzał z olbrzymią mocą, był majestatyczny i otwarcie udowadniał swoją potęgę. Jego alternatywna wersja, tamten Sasuke stosował więcej uników, mimo niewątpliwej mocy, w atakach nie używał aż tyle siły. Kilka jego zagrywek skutecznie zraniło przeciwnika. Naruto fascynowała ta drobna różnica w sposobie ich walki i próbował zrozumieć, skąd się wzięła. Niewątpliwie bardziej podstępny styl walki tamtego Sasuke był spowodowany brakiem ręki. Musiał zrekompensować ten brak sprytem. Jednak to nie była jedyna zmiana. Różnili się posturą – jeden był bardzo szczupły, drugi umięśniony. Może stąd wynikała siła, z jaką uderzali. Ataki tamtego Sasuke mimo że potężne, nie były aż tak miażdżące jak Sasuke z tego świata. Ale było coś jeszcze i Naruto dostrzegł to w końcu, kiedy tamten Sasuke zaatakował i stracił na chwilę gardę. Wtedy otrzymał cios tak potężny, że odrzucił go wiele metrów do tyłu. To był cios, który Naruto wielokrotnie stosował na Sasuke. Tamten Sasuke nawet nie wiedział, jak go zablokować. A to znaczyło, że nie walczył z Naruto z drugiego świata zbyt często. Był silny, bo podróżując po świecie trafiał na różnych przeciwników, w przeciwieństwie do jego Sasuke, który tak często sparingował się z nim. Spryt i przebiegłość podyktowana nieznajomością przeciwnika kontra olbrzymia siła i sparingi na poziomie Kage z Naruto. Właśnie tym był ten pojedynek.

Zachwycony krzyk Tare sprowadził Naruto to rzeczywistości. Tamten Sasuke podniósł się i ponownie był gotów do walki.

Naruto uśmiechnął się i, ani na moment nie odrywając spojrzenia od walczących, powiedział:

– Twój ojciec podczas walki jest jednym z najpiękniejszych widoków, jakie widziałem w życiu.

– Jednym z? – zapytał Tare podejrzliwie. Nie wiedział czemu, ale od razu pomyślał o Hinacie i wybitnie nie spodobała mu się wizja, że jego ojciec mógłby uważać ją za...

Naruto zamrugał. Dopiero po chwili dotarło do niego, o co Tare pyta. Roześmiał się i podrapał po karku.

– Chcesz wiedzieć, jakie są inne? Przede wszystkim patrzenie, jak dorastasz.

Tare zawstydził się i odwrócił wzrok, kiedy napotkał niebieskie oczy Naruto. Poczuł ciepło na policzkach. Jego ojciec podczas takich wyzwań potrafił być obezwładniająco szczery. Nie, żeby Tare szczególnie często słyszał takie słowa, ale za każdym razem, gdy Naruto mówił coś takiego...

– I co jeszcze? – burknął, zakładając ręce na piersi. Dobrze, że nikt tego nie słyszał. I nie widział jego reakcji!

Naruto zastanowił się, przykładając rękę do ust.

– Może świeży, pachnący ramen, kiedy jestem głodny jak wilk?

Tare, słysząc to, roześmiał się, zapominając o swoim skrępowaniu. Naruto posłał mu szeroki uśmiech. Była jeszcze jedna rzecz, o której pomyślał, ale o niej wolał synowi nie mówić. Zerknął na walczących. Sasuke nie tylko podczas walki prezentował się doskonale. Naruto lubił go tak samo na sparingach jak i wtedy, gdy był nago.

– Tato – usłyszał i zamrugał szybko, żeby wrócić do rzeczywistości.

– Co?

– Masz strasznie głupi wyraz twarzy.

– Co?! – warknął Naruto, który słysząc to pytanie, aż się zaczerwienił. Spiorunował Tare wzrokiem i miał wrażenie, jakby widział młodego Sasuke – jego zmrużone oczy i uśmiech, nie za szeroki, kpiący i arogancki. – Chciałbym ci przypomnieć, gówniarzu, że jestem twoim ojcem! I to jeszcze Hokage! Zero szacunku!

– Przepraszam, ale teraz naprawdę zobaczyłem, o co chodzi tacie, jak twierdzi, że za każdym razem, jak mówisz o ramenie, masz ten wyraz twarzy.

Naruto zaklął cicho pod nosem.

– Dlaczego najsilniej musiałeś odziedziczyć po Sasuke akurat ten niewyparzony język? Nie mogłeś być po prostu zabawny? Jak ja?

– Ależ jestem – przyznał Tare. – W idealnym stopniu zabawny, żeby nikt nie nazwał mnie młotkiem i odpowiednio złośliwy, żeby nie przeciągnąć struny i nie zostać draniem. – Uśmiechnął się wesoło, widząc minę Naruto.

– Ale bezczelności to masz akurat w nadmiarze.

– Kakashi-san też tak mówi – przyznał Tare. – Ale twierdzi, że jak mam takie geny, to nie ma już dla mnie ratunku.

Naruto prychnął, ale nie mógł dłużej ukryć uśmiechu. Rozmowy z Tare wraz z upływem lat stawały się coraz bardziej interesujące.

– I mówił jeszcze – dodał Tare, uśmiechając się w ten swój uchihowski sposób – że powinni was zamknąć, za przekazanie dalej takiej mieszanki oślego uporu, zabójczej brawury i porażającej ilości arogancji. Tych właśnie słów użył.

– Zaraz ja go zamknę... – warknął Naruto, ale Tare nie zwrócił na niego uwagi.

– Powiedział, że gdyby był jeszcze Hokage, zakazałby łączenie takich genów.

– Znalazł się genetyk jeden – burknął Naruto, który sam nie wiedział, czy był bardziej rozbawiony czy zirytowany. – Będę mu musiał przypomnieć, czyj ośli upór i czyja arogancja uratowały świat. Te zboczone książki chyba już całkiem przeżarły mu mózg. Może ja wydam zakaz czytania takich świństw.

– Nie możesz! – zapeszył się Tare. – Przecież to Ero-senin je napisał. Chciał, żeby jak najwięcej ludzi je przeczytało!

Naruto zmrużył oczy, słysząc to.

– Zabawne – syknął. – Dokładnie to było napisane w przedmowie do tych jego zboczonych książek.

Tare pod spojrzeniem ojca nie był w stanie powstrzymać rumieńca.

– Tylko mi nie mów, że...

– Chciałem po prostu lepiej poznać Ero-senina! Tyle mi o nim opowiadałeś!

Olbrzymi rozbłysk zwrócił odciągnął ich uwagę od rozmowy. Potężne Susanno wzniosły się na kilka metrów. Dosięgały uciętego pnia, na którym stali.

– Dobra, wystarczy tego – warknął Naruto i zeskoczył na dół. Najwyższa pora przerwać walkę, bo się pozabijają, znając charakter Sasuke. On nigdy nie odpuszczał.

*

– No i kto wygrał? – zainteresował się Tare, kiedy zeskoczył na dół.

Nikt nie odpowiedział na jego pytanie. Sasuke i jego alternatywna wersja stali naprzeciwko siebie, oddychając ciężko i mierząc się takim wzrokiem, jakby zaraz ponownie mieli zaatakować. Tare przyjrzał się najpierw ojcu. Z rozcięcia na policzku sączyła się krew, miał siniaki na odsłoniętych ramionach i głębszą ranę na brzuchu, na której zaciskał rękę, żeby złagodzić ból.

Zerknął na jego alternatywną wersję i stwierdził, że tamten Sasuke był w podobnym stanie. Miał rozciętą wargę, poszarpane i zakrwawione ubranie, coś było też nie w porządku z jego nogą. Nie mógł na niej stanąć. Mimo że nie wyglądał zbyt dobrze, Tare poczuł ulgę, bo to znaczyło, że obaj byli na podobnym poziomie.

Nagle jego uwagę zwrócił pewien szczegół. Zanim zdążył ugryźć się w język, otworzył usta i zwrócił się do tamtego Sasuke:

– Co ci się stało z włosami?

– A co jest z nimi nie tak? – Ten zmarszczył brwi i dotknął ręką głowy.

– Sam nie wiem... – Tare przekrzywił głowę, przyglądając mu się z zastanowieniem.

– Coś w tym jest – przyznał niespodziewanie Naruto. – Wywijają ci się na wszystkie strony*. – W jego głosie słychać było tłumiony śmiech.

– Co za idiotyzm – warknął Sasuke, przyglądając się swojej alternatywnej wersji z niesmakiem. Właśnie dlatego nosił krótkie włosy, żeby uniknąć takich sytuacji. Te kędziory wyglądały, jakby żyły własnym życiem!

– Strata czasu – przyznał tamten Sasuke, choć Naruto dałby sobie odciąć drugi raz rękę za to, że zobaczył na jego twarzy delikatny rumieniec. Wymienił się z Tare spojrzeniem.

– No dobra – rzucił, starając się brzmieć poważnie. – Otwórzcie portal. Im szybciej ktoś was uleczy, tym lepiej.

Sasuke otworzył przejście i wszyscy ponownie znaleźli się w ich rezydencji na skraju wioski.

– Tare, idź po Sakurę, ona najszybciej...

– Co się stało?! – usłyszeli kobiecy krzyk i obejrzeli się. Sakura stała właśnie na schodach prowadzących na piętro i przyglądała im się z przerażeniem. – Dlaczego jesteście ranni?

Naruto uśmiechnął się głupio, Tare przygryzł wargę, żeby się nie roześmiać, a Sasuke zgromił ją spojrzeniem. W przeciwieństwie do jej męża z alternatywnej rzeczywistości, który nawet na nią nie patrzył.

– Co ty tu robisz? – zapytał Naruto.

– Przyniosłam wyniki badań. Czekam jeszcze na dwa, ale pomyślałam, że już je wam pokażę... Nie było was w gabinecie, więc pomyślałam... Co się stało, do cholery?

– Niewielki pojedynek – zbagatelizował Naruto i przeszedł do kuchni. – To była idealna okazja, żeby Sasuke sprawdził swoją siłę.

– I dlatego teraz jest ranny? – zirytowała się.

Sasuke odsunął krzesło i usiadł na nim, krzywiąc się lekko. Tare z automatu wziął szklankę i nalał do niej wody. Podał ją ojcu. Trenował z nim już tyle razy, żeby wiedzieć, że po ostrym treningu, zwłaszcza kiedy używał technik związanych z ogniem, chciało mu się piekielnie pić.

– Też chcesz? – zapytał jego alternatywnej wersji, która zajęła miejsce po drugiej stronie stołu. Rzuciło mu się w oczy, że inny był nawet sposób, w jaki siedzieli. Jego ojciec odchylił się na oparciu, położył jedną rękę na stole i rozsunął nogi. Emanowała z niego pewność siebie nawet, kiedy był cały poobijany i zmęczony walką. Siedział tak, jakby cały świat należał do niego. Tamten Sasuke, chociaż daleko mu było do postawy przykładnego uczniaka, nie miał w sobie tej arogancji. Arogancji, na którą Tare nigdy nie zwracał szczególnej uwagi, była dla niego czymś naturalnym, ale teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo ją lubi. Posłał tacie uśmiech, który ten odwzajemnił. Podobała mu się świadomość, że był jedną z dwóch osób, do których ojciec potrafił się uśmiechnąć w taki sposób. I jedyną, która nie musiała spodziewać się złośliwego komentarza.

– Tak, dzięki – usłyszał odpowiedź drugiego Sasuke i zerknął na niego. Też posłał mu uśmiech, który, ku jego zaskoczeniu, również został odwzajemniony. Poczuł przyjemne łaskotanie w żołądku i szybko odwrócił się, żeby nalać mu wody.

Sakura przez chwilę stała, ewidentnie nie wiedząc, którego z nich ma opatrzyć w pierwszej kolejności. Mimo upływu lat, denerwowała się za każdym razem, kiedy miała leczyć Sasuke.

– Jak mocno oberwałeś? – zapytała Sakura, zwracając się do Sasuke ze swojego świata.

– Mocno, nie wiem, czy nie mam złamanych żeber.

– A ty? – zapytała drugiego Sasuke, który wzruszył ramionami.

– Zaczekam, opatrz najpierw jego.

– On ma problem z nogą – odezwał się Naruto, kiedy zauważył, że tamten Sasuke nie kwapił się, żeby kontynuować rozmowę.

– Mogę zaczekać, nic mi nie będzie – rzucił i wziął do ręki szklankę. Obserwował całą sytuację z pozorną obojętnością. Wyłapał zakłopotanie Sakury. Zabawne, bo w jego świecie też je dostrzegał. Bez względu na to, czy była jego żoną, czy nie wciąż ją peszył. Naruto stał za krzesłem, na którym siedziała jego alternatywna wersja, a kiedy Sakura wyleczyła ranę i ostrożnie zaczęła badać żebra, położył dłoń na ramieniu Sasuke.

– Są złamane? – dopytał.

Kącik ust Sasuke drgnął, widząc tę subtelną manifestację.

– Tak, dwa – odpowiedziała Sakura, na chwilę zapominając o zdenerwowaniu. – Podleczę je, ale wciąż będą cię bolały. Później będziemy musieli iść do szpitala. Chcę ci zrobić rentgen.

– Nie możesz ich skleić? – zniecierpliwił się Naruto.

– To nie jest takie proste – wytłumaczyła Sakura. – Ile razy mam ci powtarzać, że przy złamaniach potrzebuję dodatkowego sprzętu? Chcę, żeby kości się dobrze zrosły.

– Daj, ja to zrobię – burknął Naruto i odsunął oburzoną Sakurę. – Zajmij się drugim Sasuke.

– Wiesz, że to nie zawsze wychodzi – odezwał się Sasuke, ale Naruto pokręcił głową.

– Tym razem wyjdzie.

Drugi Sasuke obserwował ich z uwagą.

– Tylko nie mów, że wciąż masz moc leczenia... – wydusił. Naruto posłał mu krótki uśmiech, jeden z tych uspokajających uśmiechów, którymi starał się niemo zapewnić, że miał wszystko pod kontrolą. Aktywował chakrę Kuramy, która rozbłysła złotym blaskiem. Przyłożył dłonie do żeber. Sasuke był tak zaabsorbowany tym widokiem, że nawet nie zarejestrował pytania Sakury, która właśnie zaczęła badać jego nogę. Syknął, gdy poczuł ból.

– Przepraszam! Wygląda na to, że masz pękniętą kość. Też przydałoby się...

– Wyleczę go – odezwał się Naruto.

– Dasz radę? – zapytała nieco ostrzejszym tonem, niż chciała.

– Sama zobacz. – Naruto uśmiechnął się szeroko, dotykając boku Sasuke. – I jak? Udało mi się?

– Pokaż to – warknęła Sakura, odsuwając go. Zbadała Sasuke i chcąc nie chcąc musiała stwierdzić, że naprawdę go wyleczył.

– Jakim cudem? – zapytał Sasuke, kiedy Naruto do niego podszedł. – Myślałem, że po wojnie straciłeś moc uzdrawiania.

– W pewnym stopniu straciłem – przyznał i uklęknął przed nim. Złapał go ostrożnie za nogę, a Sasuke spróbował stłumić to dziwne napięcie, które nagle poczuł. – Trudno to wytłumaczyć, ale czasami to działa. Kiedy jestem wściekły, albo używam pełnej mocy Kuramy... Zazwyczaj najlepiej to działa na Sasuke. Podejrzewamy, że dlatego, że jesteśmy połączeni. Ostatnim razem udało mi się go uleczyć podczas walki z Momoshikiem. Wtedy został mocno oparzony**.

Sasuke słuchał go z uwagą. Nie spodziewał się usłyszeć czegoś takiego.

– To znaczy, że w drugim świecie tego nie potrafię? – Naruto zmarszczył brwi. – Czekaj – rzucił i mocniej skupił się na aktywowaniu chakry Kuramy. Dopiero za którymś razem mu się to udało.

– Nie, od czasu wojny już nikogo nie uleczyłeś.

– Być może dlatego, że tam nie jesteś z nim tak mocno połączony – odezwał się drugi Sasuke. Spojrzeli na siebie i ze zdziwieniem zauważył, że to nie był przytyk. Jego alternatywna wersja tym razem nie miała zamiaru z niego kpić. – Umiejętność uzdrawiania najsilniej działała na mnie. Nawet teraz Naruto szybciej uzdrowił mnie niż ciebie.

Sasuke zachmurzył się, analizując to, co usłyszał. Przez chwilę panowała cisza, aż w końcu Naruto zwrócił się do Sakury.

– Pokaż badania Tare. Udało się wam zbadać jego geny?

Sakura westchnęła ciężko i zniknęła na chwilę w salonie, żeby wrócić z dużą kopertą. Tare przełknął ciężko ślinę, kiedy napotkał jej zmartwiony wzrok.

– Może Tare nie powinien tego słuchać? – zapytała cicho.  

* Stary Krakers zwrócił uwagę na fryzurę Sasuke w Boruto. A dokładniej w mandze. Daję wam kilka przykładów screenów, żebyście zobaczyli, o co nam chodzi. Fujka, nie? 

** W filmie Boruto, podczas walki z Momoshikim, była scena, w której Sasuke został poważnie oparzony, ale później oparzenia zniknęły. Jakby Naruto swoją chakrą go uzdrowił. Dodaję screeny, jak to wyglądało. Jedna z najfajniejszych scen SasuNaru. Nie mogę znaleźć pełnej walki na youtube niestety. Uznajmy, że cudowna walka Sasuke i Naruto z Momoshikim z filmu wydarzyła się w świecie Tare, a ta beznadziejna z anime w Boruto :P