Rozdział 16

Ostatnio jest u mnie szalony czas, dopiero dzisiaj zebrałam się, żeby odpisać na komentarze i wrzucić nowy rozdział. Pochwalę się jednak, że staram się systematycznie pisać i, biorąc pod uwagę ilość czasu, którą obecnie dysponuję, jestem z siebie dumna, że taka ze mnie obrotna dziewczyna. A co! Ale nie spodziewajcie się, że kolejne strony wylatują spod moich palców jak szalone :D Prequel ma trochę rozdziałów w zapasie, ale raczej będę go pisała na bieżąco. 

Ach, no i pamiętajcie, że to opowiadanie będzie kontynuowane. W miniaturach, które będę publikowała na oddzielnym, prywatnym blogu - tak jak pisałam we wstępie na wattpadzie. 

Rozdział 16

– Co on tutaj robi? – zapytał Sasuke, kiedy dostrzegł przed lokalem Shikamaru.

Naruto najpierw zmarszczył brwi, a później uniósł je, oczekując odpowiedzi.

– Przyszedłem pomóc Naruto.

– Pomóc? – Sasuke uśmiechnął się kpiąco. – Młotku, słaby musi być z ciebie Hokage – powiedział, odwracając głowę w jego stronę. – Skoro twój doradca musi ci pomagać w takich rzeczach.

– Shikamaru, poradzę sobie sam – warknął Naruto. Nie rozumiał, po co przyjaciel za nim poszedł.

– Ich mieszkanie jest kawałek stąd.

– Nie – warknął Sasuke i Shikamaru mógłby przysiąc, że dostrzegł w jego oku błysk Sharingana. – Nie wrócę do mieszkania w takim stanie.

– Więc gdzie pójdziesz?

– Do mojej kawalerki – wtrącił się Naruto.

– Jesteś tego pewien? – zapytał sceptycznie Shikamaru.

– Nie sprzedałeś jej? Myślałem, że...

– Nie miałem serca tego zrobić. – Naruto uśmiechnął się lekko, zerkając na Sasuke kątem oka. Dziwnym trafem wciąż trzymał go pod ramię.

– Naruto... – zaczął Shikamaru, ale wystarczyło jego jedno spojrzenie, żeby od razu zamilkł.

Bar, który wybrał Sasuke, zabawnym trafem znajdował się dość blisko dawnej kawalerki Naruto. Nie zajęło im więc wiele czasu dotarcie do niej, choć przez to, że Sasuke był pijany, poruszali się znacznie wolniej niż zwykle. Tym razem Naruto już się tym wcale nie niecierpliwił.

Shikamaru nie dał się zbyć i szedł obok nich, ale nie podtrzymywał Uchihy za ramię. Sasuke nie chciał też, żeby Naruto to robił, ale on nie dał się zbyć.

– Puść mnie. Nie urwałeś mi nogi, tylko rękę – warknął, rzucając mu wściekłe spojrzenie. – Potrafię iść sam.

– Zamknij się i staraj się iść prosto – odparł niezrażony Naruto, odwzajemniając spojrzenie. Szkli ulicą, zupełnie ignorując resztę otoczenia. Naruto kierował ich na pamięć, zbyt skupiony na twarzy Sasuke, żeby zawracać sobie głowę szczegółami.

– Idę, kurwa, prosto – syknął i, jakby los postanowił go przetestować, potknął się o kamień na drodze. Naruto mocniej zacisnął palce na jego ramieniu.

– Prosto i w pionie zapomniałem dodać – rzucił Naruto, wytrzymując wściekłe spojrzenie Sasuke.

– Puszczaj mnie, kretynie. Sam dam sobie lepiej radę!

Shikamaru westchnął ciężko. Szedł obok nich, z dłońmi w kieszeniach i przysłuchiwał się tej wymianie zdań. Naruto tylko z Sasuke potrafił się tak absurdalnie kłócić. Wystarczyło jedno spojrzenie na niego, żeby dostrzegł w twarzy jakąś zmianę, brak napięcia, który przez ostatnie lata nieustannie na niej gościł. Aż tak tego potrzebował?

– Jesteśmy – oznajmił, kiedy stanęli przed schodami prowadzącymi na piętro. – Naruto, masz przy sobie klucze?

– Tak, zawsze je przy sobie noszę. – Naruto wyciągnął z kieszeni spodni plik kluczy i zadźwięczał nimi.

*

Powietrze w kawalerce przesiąknięte było kurzem, ale nie sprawiało wrażenia opuszczonego miejsca. Bardziej, jakby ktoś wyjechał na wakacje i zaraz miał wrócić. Kanapa była złożona, a koc poskładany byle jak. Na suszarce w zlewie znajdowały się naczynia. Shikamaru przyglądał się temu miejscu i zastanawiał się, jak często w ciągu ostatnich lat, Naruto tutaj bywał.

Położyli Sasuke na kanapie i ten rzucił jeszcze kilka niewyraźnych, ale na pewno zgryźliwych uwag w stronę Naruto, który w tym czasie nalewał mu wodę do szklanki.

– Lepiej niech zostanie tutaj – powiedział Uzumaki, kiedy zorientował się, że Sasuke zasnął, a Shikamaru wciąż stał przy drzwiach. – Sakura się zmartwi, kiedy go zobaczy w takim stanie.

– Opowiedział ci, jak wyglądał tamten świat?

Shikamaru założył ręce na piersi, przyglądając się im z zastanowieniem.

– A co to ma do rzeczy? – prychnął Naruto.

– Nigdy nie widziałem go w takim stanie. Coś musiało się tam stać.

Po plecach Naruto przebiegł nieprzyjemny dreszcz. W pierwszej chwili pomyślał, że Sasuke był obrzydzony tym, co zobaczył, dlatego nie chciał mu nic powiedzieć i dlatego się upił. Tylko że... czuł, że nie o to chodziło. Sasuke tak nie myślał.

– Zostaw go i wracajmy.

– Co? – Naruto spojrzał na Shikamaru z niezrozumieniem.

– Sasuke zalał się w trupa, będzie spał do rana. – Uniósł brew, przyglądając się śpiącemu. Wielki Uchiha pijany, zabawne było widzieć go w takim stanie. – Wracajmy do domu. Jutro po niego przyjdziesz. Naruto, mówię poważnie – dodał, widząc, że przyjaciel nie ruszył się z miejsca. – Hinata będzie na ciebie czekać.

– Już jej powiedziałem, że... – zamilkł i westchnął. Sądził, że trochę inaczej będzie wyglądał ten wieczór. – Niech ci będzie – burknął w końcu. Uchylił okno, zaciągnął rolety i zapalił małą lampkę. Ostatni raz spojrzał na śpiącego Sasuke, zanim zamknął drzwi. Zdawał sobie sprawę z tego, że niewiele mu teraz pomoże, tym bardziej nie porozmawiają o tym, co go nurtowało, ale i tak źle się czuł, zostawiając tutaj Sasuke samego.

– Wszystko będzie dobrze – usłyszał. – Najlepiej, jeśli jutro porozmawiasz z nim na spokojnie.

– To Uchiha, z nim nie da się rozmawiać na spokojnie – mruknął i uśmiechnął się kącikiem ust. Wcale mu to nie przeszkadzało.

*

Shikamaru jakby chciał się upewnić, że Naruto nie zawróci, odprowadził go prawie pod drzwi. Naruto czuł na sobie jego czujne spojrzenie, kiedy otwierał drzwi.

W środku panowała cisza, przerywana jedynie cichym szumem chłodzącej lodówki i tykaniem zegara. Przedpokój oświetlała niewielka lampka przy schodach. Hinata zawsze ją zapalała, gdy szli spać, a Naruto jeszcze nie było.

Z ociąganiem ściągnął buty i przeszedł do kuchni. Zastanawiał się, czy Shikamaru jeszcze czekał. Może spodziewał się, że Naruto zawróci?

Wyciągnął z lodówki mleko i napił się prosto z butelki. Odłożył ją na blat i zawiesił na niej spojrzenie. Hinata zawsze kupowała dwa kartony mleka – jeden dla rodziny, drugi dla niego. Nie mógł nauczyć się pić ze szklanki. Ciągle o tym zapominał. Hinata wiele razy go prosiła, przypominała, aż w końcu skapitulowała i wymyśliła rozwiązanie. A żeby mu się nie myliło, zawsze kupowała dwie różne marki. To było rozwiązanie w stylu Hinaty – bez złości, za to ze spokojem, cierpliwością i w końcu uległością.

Jak w alternatywnym świecie poradził sobie z tym Sasuke? Naruto uśmiechnął się na samą myśl o tym. Wątpił, żeby poszedł na ustępstwa.

– Pewnie dałeś mi popalić, draniu – mruknął do siebie. – Życie z tobą musi być jedną wielką udręką.

Wbrew swoim słowom, uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Spróbował to sobie wyobrazić. Życie z Uchihą – apodyktycznym, pedantycznym, brutalnym i bezczelnie pewnym siebie draniem. Z jednej strony podziwiał swoją alternatywną wersję, a z drugiej...

Westchnął ciężko i ruszył na górę.

Jak zwykle najpierw uchylił drzwi do pokoju Himawari, a kiedy upewnił się, że wszystko u niej w porządku, chciał zajrzeć do Boruto, ale przypomniał sobie, że syn wciąż leżał w szpitalu. Zawahał się, ale ruszył w stronę ich sypialni. Uchylił cicho drzwi i zajrzał do środka.

Pokój pogrążony był w półmroku. Na podłodze i częściowo na łóżku padały strumienie mlecznego światła księżyca. Hinata poruszyła się przez sen i odwróciła na plecy. Mógł zobaczyć jej spokojną, uśpioną twarz. Zjechał wzrokiem niżej. Miała na sobie niemodną koszulę nocną, zapiętą pod ostatni guzik. Mimo tego, że starała się wyglądać jak najskromniej, jej spory biust i tak odznaczał się pod materiałem.

Patrzył na nią i nic nie czuł. Nie podniecała go. Szanował ją i doceniał to, co robiła dla niego i dzieci, ale... nic więcej. Przez wiele lat sądził, że to normalne, że tak właśnie wygląda rodzina, a on na swój sposób kocha Hinatę i dzieci. Pojawienie się Tare wywróciło jego świat do góry nogami i zakwestionowało wszystko, w co usilnie starał się wierzyć. W głowie kotłowała mu się tylko jedna myśl – w tamtym świecie zaryzykował, nie stchórzył. Nie wiedział, jak do tego doszło, ale jakimś cudem on i Sasuke...

Zmusi go, żeby mu opowiedział, jak wygląda ich życie w tamtym świecie. Nie obchodziło go, jak bardzo ten drań był pijany. Wyciągnie to z niego choćby siłą.

Po chwili był już na dachach i biegł w stronę swojego dawnego mieszkania.

*

Kawalerka pogrążona była w słabym świetle. Jedynym dźwiękiem w mieszkaniu był spokojny oddech śpiącego Sasuke i stłumione odgłosy dobiegające z zewnątrz. Naruto przez chwilę stał w drzwiach i nawet nie mógł się ruszyć. Przypomniał sobie wszystkie lata spędzone w tym miejscu... Czy w poprzednim świecie zachował to mieszkanie? Coś mu podpowiadało, że nie. W końcu miał wielką willę na obrzeżach miasta.

Wystarczająco dużą, żeby pomieściła wielkie ego Sasuke. Uśmiechnął się do siebie, przypominając sobie słowa Tare. Cóż, jak na razie ta kawalerka była dla nich wystarczająca, bo Sasuke spał, ale kiedy się obudzi... Naruto o mało się nie roześmiał.

Podszedł cicho do kanapy i spojrzał na jego spokojną twarz. Nawet, kiedy ten drań był tak pijany, że ledwo stał na nogach, zachowywał tę uchihowską nonszalancję. Nie chrapał, nie ślinił się przez sen, nie spał z otwartymi ustami.

Naruto w przypływie impulsu pochylił się i odgarnął mu z czoła włosy, ale zanim zdążył zabrać rękę, poczuł mocny chwyt na nadgarstku. Zobaczył czerwień Sharingana spod zmarszczonych brwi, jednak wyraz twarzy Sasuke złagodniał, gdy zdał sobie sprawę, kto go obudził.

– Naruto... – mruknął zachrypniętym przez sen głosem.

Nie doczekał się odpowiedzi. Naruto wpatrywał się w niego z napięciem i nie wiedział, czego się spodziewać – potoku wyzwisk czy oberwania Chidori?

Ale nie było ani jednego, ani drugiego. Zamiast tego Sasuke, wciąż go trzymając, przypatrywał mu się spod półprzymkniętych powiek w taki sposób, że Naruto zaschło w ustach.

– Przepraszam – usłyszał jego głęboki, wciąż zachrypnięty przez sen i alkohol głos.

– C-co?

– To moja wina – odpowiedział Sasuke. Jego spojrzenie wyostrzyło się, a Sharingan zniknął. W drugim oku wciąż jednak Rinnegan lśnił fioletowym błyskiem.

– Że się upiłeś?

– Że tu jesteśmy.

– To znaczy?

– Jak zwykle jesteś idiotą – usłyszał w odpowiedzi i w końcu go puścił.

– Przed chwilą przepraszałeś, a teraz nazywasz mnie idiotą! – prychnął Naruto. – Sam nim jesteś, arogancki dupku!

– Wiem.

Naruto zamrugał. Przeanalizował jego słowa, aż w końcu zaśmiał się i rzucił:

– Wiesz? Sasuke, naprawdę, jak jesteś pijany... – Nie dokończył. Kiedy tylko zobaczył jego wzrok...

To był impuls. Naruto nie zastanawiał się nad konsekwencjami, nie był w stanie, gdy Sasuke patrzył na niego w taki sposób... Obudziła się w nim determinacja i podniecenie, o których dawno już zapomniał.

Pochylił się i złapał Sasuke za przód koszuli. W jednej sekundzie czuł ciepły, przesiąknięty alkoholem oddech, a w drugiej już go całował. Mocno, z palącą wręcz desperacją. Myśl, żeby to zrobić kiełkowała w jego głowie odkąd tylko poznał Tare i dowiedział się, że w innym świecie związał się z Sasuke. W końcu te emocje wybuchły, nie mógł i nie chciał już więcej czekać.

Jęknął, a po plecach przeszedł mu dreszcz, kiedy Sasuke zareagował. I zrobił to w taki sposób, że Naruto jeszcze mocniej do niego przylgnął.

Sasuke wsunął mu rękę we włosy i zacisnął na nich palce. A kiedy odchylił nieco jego głowę, wciąż nie przerywając kontaktu ust, przejął kontrolę nad pocałunkiem. Całował mocno, głęboko i niezdarnie. Ta myśl podnieciła go jeszcze bardziej. Wiedział, jak wyglądało jego życie z Sakurą.

Był jego.

Poczuli krew w ustach. Który z nich krwawił? To było teraz najmniej ważne. Liczyła się tylko ta desperacka potrzeba kontaktu ich ust, podniecającego dotyku języka, wilgotnej śliny i rąk.

Naruto zdawał sobie sprawę z tego, że Sasuke wciąż był pijany. Ten fakt mocno dodał mu pewności siebie – jeśli Sasuke by go odepchnął, zawsze mógłby liczyć na to, że zapomni ten incydent i wciąż będzie jak dawniej. Jak dawniej? Cholera, już nigdy nie będzie jak dawniej, nie po tym, jak poznali Tare i uświadomili sobie, jak mogłoby wyglądać ich życie!

Sasuke niespodziewanie odsunął go od siebie. Przez kilka długich sekund patrzyli sobie w oczy. Naruto z przerażeniem, co się teraz stanie, a Sasuke z zaskoczeniem, jakby właśnie teraz dotarło do niego, co robili. Naruto uderzyło, jak bardzo był podniecony. Jeden krótki pocałunek wyzwolił w nim więcej emocji, niż Hinata przez wszystkie lata ich małżeństwa. Był wręcz boleśnie twardy i oblewała go fala gorąca, gdy tylko pomyślał, do czego to wszystko zmierzało.

Sasuke usiadł gwałtownie, a jego pięść zacisnęła się na przodzie bluzy Naruto. Zjechał spojrzeniem na jego usta i znowu go pocałował, a kiedy Naruto zaczął oddawać pocałunek, niespodziewanie zepchnął go z kanapy na podłogę. Nie pozostawił mu czasu na odpowiedź, bo już po chwili był przy nim i znowu go całował.

Naruto objął go mocno obiema rękami i jęknął, kiedy otarł się przodem spodni o Sasuke. Przez jego ciało przeszedł wręcz elektryzujący dreszcz i nie miał pewności, czy Sasuke nie użył jakiejś techniki.

Położyli się na zakurzonej podłodze i Naruto już nie miał wątpliwości, do czego to wszystko zmierza. Wcześniej, gdy go tylko pocałował sądził jeszcze, że na tym się zakończy, ale namiętność i pasja, z jaką odpowiedział mu Sasuke, wyzwoliła w nim pragnienie, którego nie mógł zatrzymać. Chciał go teraz, już, natychmiast. Musieli to zrobić. Chciał, żeby byli już nadzy, chciał dotknąć Sasuke, sprawdzić, jak smakowała jego skóra. Na myśl o tym, że mógłby go zobaczyć nago, przeszedł go tak potężny dreszcz, że biodra same wyrwały do przodu, ponownie ocierając się o Sasuke.

Cały czas całowali się bez opamiętania, wzdychając i jęcząc. Wszystko zlewało się w jedno, Naruto tracił poczucie rzeczywistości. Pierwszy raz zapomniał o całym świecie. Swoją uwagę skupił tylko na tym małym, dusznym pokoju, w którym zaraz to zrobią. Nie, to nie był pierwszy raz, tak było za każdym razem, kiedy walczył z Sasuke.

Odetchnął ciężko, kiedy na chwilę przerwali kontakt ust. Sasuke nie miał zamiaru jednak tracić czasu, przejechał językiem po jego szczęce i zaczął znaczyć mocnymi pocałunkami jego szyję. Naruto otworzył szerzej oczy, gdy poczuł chłodne palce na brzuchu. Jakby na przekór Sasuke dotykał go z niespodziewaną delikatnością. Drażnił wręcz jego skórę, badając linię mięśni i żeber.

– Draniu – wychrypiał Naruto głosem zaciśniętym z emocji i pożądania. Odwrócił głowę i spojrzał w oczy Sasuke. Jego penis drgnął, gdy dostrzegł w nich Sharingana. Te potężne, śmiertelnie niebezpieczne oczy stanowiły teraz najbardziej podniecającą rzecz na świecie. Sasuke był cholernie niebezpieczny i silny, był jedyną osobą, która mogła mu dorównać. I jedyną, która mogła go zrozumieć.

Uśmiechnął się lekko i dotknął jego twarzy zabandażowaną ręką. Na chwilę zapomniał o pożądaniu. Przejechał kciukiem po policzku Sasuke.

– Naruto... – usłyszał pełen napięcia głos. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Dlaczego tak długo z tym czekali? Dlaczego nie poszli za instynktem? Przecież od początku to nie była zwykła przyjaźń.

Naruto wykorzystując chwilowe rozproszenie, zrzucił Sasuke z siebie i sam przycisnął go do podłogi. Zacisnął palce na jego nadgarstku, unieruchamiając go. Spojrzał mu w oczy z przekornym błyskiem i z łobuzerskim uśmiechem zjechał ustami niżej, na jego szyję. Ze świstem wciągnął powietrze, czując zapach Sasuke. Podniecający, męski zapach, od którego mógłby się uzależnić. Otarł się o niego i westchnął głośno, sam zaskoczony intensywnością tego doznania. Wyczuł wypukłość w jego spodniach. Poczuł przyjemny dreszcz u dołu kręgosłupa. Z jednej strony chciał się pospieszyć, ale z drugiej... przecież tyle na to czekali.

Sasuke wpatrywał się w blond czuprynę z napięciem. Kręciło mu się w głowie, ale podejrzewał, że to nie alkohol był największym winowajcą. Chciał zepchnąć z siebie Naruto i przejął znowu kontrolę nad sytuację, ale uśmiech, jakim przed chwilą obdarzył go Uzumaki, wprost go sparaliżował. To przekorne spojrzenie, ten wyraz twarzy... Naruto wyglądał właśnie tak, jak piętnaście lat temu.

Szerzej otworzył oczy, kiedy poczuł dłoń na brzuchu. Oddech Naruto wyraźnie przyspieszył, a jego pocałunki stały się bardziej niecierpliwe.

– Sasuke... – usłyszał zachrypnięty głos i poczuł kolejny dreszcz. Jego ciało działało instynktownie, wypchnął biodra, ocierając się o Naruto. Usłyszał syknięcie i poczuł mocny uścisk na biodrach, które zostały przytrzymane. Zniknęły gorące, wilgotne usta i Naruto podniósł się nieco, żeby spojrzeć na niego z góry. Zniecierpliwiony Sasuke już chciał go z siebie zrzucić, ale Naruto go zablokował.

– Na co czekasz? – warknął.