Rozdział 15

Tak sobie pomyślałam, że już zbliżamy się do końca opowiadania, a jeszcze Wam nie napisałam, ile będzie konkretnie rozdziałów. Sama nie lubię być zaskakiwana nagłym końcem historii, więc bez niespodzianek:

Zostały 3 rozdziały do końca Tare, łącznie z tym. 

Dziękuję za komentarze i zapraszam do czytania :) 

Sasuke pojawił się na dachu siedziby Hokage. Zbliżał się zachód słońca i niebo zabarwiło się czerwienią. Podszedł do barierki. Nie mógł mieć jeszcze pewności, ale wyczuł, że to był jego świat. Przymknął oczy i wziął kilka głębszych oddechów.

Wciąż miał przed oczami wyraz twarzy Naruto. Nie wiedział, co powiedziała mu jego alternatywna wersja, ale te oczy... Nie potrafił nawet do końca określić tego spojrzenia, ale ostatecznie obudziło w nim coś, co wydawało mu się, że już dawno było martwe. Tylko Naruto potrafił tak na niego działać. Jak, do cholery, mogli być taki głupi? Jak mogli dopuścić do tego, jak wyglądało ich życie? Muszą spróbować je uratować.

Wyczuł jego obecność. Był w swoim gabinecie. Doznał ulgi, że będzie z nim rozmawiać. Tamten Naruto, jak bardzo nie przypominałby swojej wersji z nastoletnich lat, był dla niego obcy. To z tym Naruto spędził ostatnie lata. To był jego Naruto.

*

– Dziękuję za jedzenie – powiedział Naruto, uśmiechając się lekko.

– Tato, kiedy wrócisz do domu? – zapytała Himawari swoim dziewczęcym, cienkim głosikiem. Pod wieloma względami była bardzo podobna do Hinaty, choć na szczęście nie odziedziczyła po niej chorobliwej nieśmiałości. Wtedy Naruto już w ogóle nie wiedziałby, jak miałby z nią rozmawiać.

– Wieczorem. Mam jeszcze sporo pracy. – Machnął ręką na stertę papierów, która nigdy się nie zmniejszała. Dopiero zeszłej nocy dotarło do niego, że specjalnie komplikował system, żeby jeszcze dłużej siedzieć w biurze. Świadomie wybrał pracę zamiast rodziny.

– Mam czekać na ciebie z kolacją? – zapytała Hinata z nadzieją w oczach, która szybko zgasła, kiedy odpowiedział:

– Nie, będę pewnie późno. Nie siedź po nocy.

Kiwnęła tylko głową, nie komentując tego. Jak zawsze. Tylko kilka razy, wiele lat temu spróbowała zasugerować mu, że mógłby wracać wcześniej do domu. Po każdej takiej rozmowie zostawał w biurze dłużej, niż to koniecznie. Wytrzymała kilka takich uników, aż w końcu wybuchnęła. To był pierwszy raz. Pierwszy i ostatni. Kiedy nie wrócił do domu na noc, już nigdy więcej nie wyraziła swojego niezadowolenia. Broniła go przed dziećmi i swoimi rodzicami. Naruto czasami łapał się na myśli, co musiałby zrobić, żeby Hinata kolejny raz wybuchnęła. Zdradzić ją?

Rozległo się pukanie do drzwi i od razu się wyprostował. Serce zabiło mu mocniej, kiedy wyczuł znajomą czakrę.

– Proszę! – odpowiedział z nagłą mocą w głosie.

Sasuke wszedł do gabinetu i na ułamek sekundy zamarł, kiedy zobaczył Hinatę i Himawari. Jego twarz stężała i zacisnął usta, ale Naruto nie dostrzegł tego, bo sam spojrzał na żonę i córkę.

– Zostawcie nas samych – powiedział, z trudem kryjąc zniecierpliwienie. Czekał na niego dwa dni i coraz bardziej się niepokoił.

– Sasuke-kun. – Hinata skinęła mu głową. Sasuke odpowiedział jej tym samym.

– Himawari, chodź – powiedziała Hinata, rzucając Naruto ostatnie spojrzenie, ale już nie zwrócił na nią uwagi.

– Na razie, tato! – powiedziała Himawari i ukłoniła się Sasuke.

– Hinata, przekaż, żeby nikogo nie wpuszczali go gabinetu. Będę zajęty – pożegnał się, a gdy wyszły, zapytał: – Cieszę się, że udało ci się wrócić. Bałem się, że tam utkniesz.

Sasuke przez chwilę nie odpowiedział. Wpatrywał się w niego, jakby się nad czymś intensywnie zastanawiał, aż w końcu wyciągnął teczkę zza poły płaszcza i rzucił ją na biurko.

Naruto spojrzał na nią zaskoczony. Przeniósł wzrok na Sasuke i zamrugał.

– To są badania Tare? – wykrztusił i wolno sięgnął po nie ręką. Znowu na niego zerknął. Tym razem nerwowo. – Udało się je przeprowadzić? W ogóle trafiliście od razu do dobrego świata?

– Tak, Tare otworzył dobry portal. – Sasuke skinął głową. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. – Jeśli chodzi o badania, wyszło w nim, że połączenie naszych genów obudziło w Tare komórki Otsutsukich. Jego kod genetyczny cały czas ewoluuje. Istnieje nawet ryzyko, że w przyszłości może stać się jednym z nich.

Naruto przez chwilę wpatrywał się w Sasuke z napięciem, jakby czekał na coś jeszcze, ale kiedy Sasuke milczał (i unikał patrzenia mu w oczy), otworzył teczkę. Przejrzał uważnie papiery, dokładnie i powoli.

– Musimy zbadać Boruto – powiedział Sasuke po dłuższej chwili ciszy. – Oni muszą na siebie w jakiś sposób oddziaływać. Dlatego Tare otworzył portal do naszego świata. Opowiedział mi o oku Boruto. Naruto, on obudził w nim coś innego niż Byakugan.

– O czym ty mówisz?

– To, co wziąłeś za Byakugan, wcale nim nie było. Ta moc może być jakoś powiązana z Rinneganem Tare.

Naruto milczał dłuższą chwilę, pustym wzrokiem wpatrując się w papiery. Westchnął cicho i spojrzał na Sasuke.

– Co zrobimy po tym, jak już będziemy mieli badania Boruto? Co, jeśli wyjdzie, że jednak oni są jakoś powiązani? Będziemy czekali, aż Tare znowu otworzy portal?

– Tak, ja też mogę próbować to zrobić. Znam już tamten świat, wiem, czego mam szukać.

– Zobaczymy jeszcze Tare? – Na ustach Naruto pojawił się mimowolny uśmiech. Kącik ust Sasuke też drgnął. Skinął głową.

– Mam taką nadzieję.

– Jak tam było? Jacy... tam jesteśmy?

Sasuke chciał odpowiedzieć jednym słowem: „szczęśliwi” i być może wcześniej by tak powiedział, ale kiedy zobaczył w gabinecie Naruto Hinatę i Himawari...

*

Wiedział, że Naruto był zawiedziony jego relacją z wizyty w alternatywnej rzeczywistości. Opowiedział mu głównie o Tare i wnioskach, jakie wyciągnęli z badań, o sprawach wioski i sytuacji na świecie, o Karze, z którą ich alternatywne wersje miały już styczność. Te tematy były bezpieczne, neutralne. Ich związek nie. Naruto spróbował go o to wypytać, ale ciągle go zbywał. Nie mógł powiedzieć mu prawdy.

Okazało się, że Boruto obudził się dopiero wczoraj, późnym popołudniem, więc wciąż jeszcze przebywał w szpitalu. Sasuke poszedł tam więc, żeby przekazał badania Tare i zlecić przeprowadzenie takich samych na Boruto.

Nie wiedział, czy zastanie na oddziale Sakurę. Cicho liczył na to, że nie i będzie mógł przekazać badania komuś innemu. Najlepiej Tsunade, bo sprawa mimo wszystko była dość wrażliwa, lepiej, żeby o badaniach Tare i jego połączeniu z Boruto wiedziało jak najmniej osób.

Wszedł na korytarz oddziału dziecięcego i zobaczył Saradę, która rozmawiała na końcu korytarza z Sakurą. Obie spojrzały w jego stronę i na chwilę zamarły, a później twarz Sarady rozjaśnił uśmiech tak szeroki, że Sasuke na chwilę zapomniał o tamtym świecie. Zrobił to tylko na chwilę, bo w momencie, kiedy Sarada pisnęła i pobiegła w jego stronę, przypomniał sobie o Tare. To było dziwne, ale naprawdę zaczął o nim myśleć, jak o swoim drugim dziecku. Ten chłopiec stał się dla niego równie ważny jak Sarada, a znał go zaledwie kilka dni.

– Tatko! – krzyknęła Sarada, nie zważając na to, że nie powinna krzyczeć. Podbiegła do niego i już chciała go przytulić, ale zatrzymała się w pół kroku i zamarła.

– Sasuke-kun, wróciłeś! – Sakura podeszła do nich szybko i uśmiechnęła się do niego niepewnie. Obie wydawały się podenerwowane. Sasuke skinął głową i uśmiechnął się lekko do Sarady. Położył jej dłoń na ramieniu. Powinien być dla niej lepszym ojcem. Obiecał sobie to, gdy był w alternatywnym świecie. Ale teraz, gdy miał ją przed sobą... Cholera, nie sądził, że to będzie takie trudne. W tamtej rzeczywistości wszystko wydawało się łatwiejsze, prostsze, bardziej... naturalne.

– Bałam się, że... – Sarada przygryzła wargę, a jej oczy zaszły łzami.

– Nic mi nie jest – powiedział i przez chwilę stał, wpatrując się w córkę z wahaniem. W końcu odwrócił głowę na Sakurę. – Muszę z tobą porozmawiać.

Na te słowa jego żona wyraźnie zbladła.

– O coś poważnego? – wydusiła.

– Tak, chcę, żebyś zrobiła Boruto badania. Takie jak tutaj. – Podał jej teczkę. – Będziemy musieli je porównać.

– I Tare tutaj wróci? – zapytała Sarada spanikowanym głosem. Sasuke zmarszczył brwi i spojrzał na nią uważnie.

– Albo ja pójdę do jego świata.

– Po co? Musisz się z nim spotykać? Nie możesz zostać w tym świecie?

– Sarada. – Sakura położyła dłoń na ramieniu córki. – Uspokój się, kochanie.

– Tare i Boruto mogą być w jakiś sposób połączeni – odpowiedział Sasuke. – Musimy to sprawdzić. – Po chwili zastanowienia ukucnął przed Saradą. – Zostanę w tym świecie, nie martw się o to.

Na twarzy Sarady pojawiła się ulga, ale, co dziwniejsze, Sakura też wyraźnie odetchnęła. Uznała to zapewne za swojego rodzaju deklarację. Sasuke nie patrzył jej więcej w oczy.

*

Naruto stał przy oknie w swoim gabinecie i wpatrywał się w panoramę Konohy. Wioska przez ostatnie kilka lat rozwijała się niezwykle szybko. Nic zresztą dziwnego, poświęcił jej całą swoją uwagę. Piastowanie stanowiska Hokage w rzeczywistości nieco różniło się od jego wyobrażeń. Po Czwartej Wojnie nastały czasy pokoju, Wioski przestały stanowić dla siebie realne zagrożenie, zawiązały się sojusze, dzięki którym zamiast na walce, mogli skupić się na rozwoju. Ninja z roku na rok tracili na znaczeniu, on z roku na rok stawał się bardziej urzędasem, niż prawdziwym Hokage. Chronił wioskę, był niewyobrażalnie silny, ale czuł, że gdzieś wyparowuje jego energia i radość życia.

Zastanawiał się o tym, co powiedział Sasuke o alternatywnej rzeczywistości. Tamten Naruto nie był tak dobrym Hokage jak on. Dobrym? Tam, wciąż potrzebowali ninja. Nie udało im się w pełni zapanować nad pokojem. Nowo powstałe wioski buntowały się, nawet toczyło się kilka mniejszych wojen, w których Konoha brała pewien udział. Tamten świat był mniej rozwinięty i słabszy, ale z drugiej strony był czymś, co Naruto doskonale znał. Jacy oni tam byli? Cóż... Sasuke i jego cholerne milczenie...

– Już wystarczy tego – powiedział na głos. Choćby miał wyciągnąć z Sasuke siłą informacje o ich alternatywnych wersjach, zrobi to. Chce wiedzieć, jak wyglądałoby jego życie, gdyby dokonał innych wyborów. Musi się tego dowiedzieć.

Schodził po schodach do wyjścia z siedziby Hokage. Było już późno i większość pracowników skończyła pracę. Ale nie Shikamaru. Naruto uśmiechnął się, kiedy usłyszał jego głos przy wejściu.

– Jeszcze raz, możesz powtórzyć, bo nie wiem, czy dobrze zrozumiałem – odezwał się Shikamaru. W jego głosie pobrzmiewało niedowierzanie.

– Ja, to znaczy... pan Kamichi nie chce robić problemów. – Komuś bardzo drżał głos z nerwów. – Po prostu pan Uchiha... on straszy klientów. Już bardzo dużo wypił i kiedy siedzi przy barze i patrzy tym okiem...

– Sharinganem?

– T-tak. Patrzy nim na każdego, kto wejdzie. Wie pan, panie Nara, dzisiaj piątek, dużo klientów, a w naszym barze pustki! Każdy od razu wychodzi, kiedy tylko go zobaczy. Sami boimy się już podawać mu alkohol. Strach odmówić, ale z każdym kolejnym kieliszkiem...

– Zajmę się tym – westchnął ciężko Shikamaru.

– Ja się tym zajmę – odezwał się Naruto, wychodząc zza rogu. Na jego widok mężczyzna, który przyszedł prosić o pomoc, zbladł. Wszyscy w wiosce wiedzieli, że Sasuke Uchiha był przyjacielem Hokage. Równie potężnym, a co gorsze z wątpliwą przeszłością. To dzięki obecnemu Hokage uniknął więzienia za wojenne zbrodnie. Sasuke budził więc powszechny strach, który nie minął mimo upływu lat. Każdy wolał mu nie podpaść.

– Hokage-sama. – Mężczyzna ukłonił się nisko. – Ja przepraszam, nie wiedziałem, że pan... Nie miałem nic złego na myśli.

– W porządku. – Naruto uśmiechnął się. – To się dobrze składa, bo szukałem Sasuke.

Udał, że nie dostrzegł spojrzenia Shikamaru.

– Zaprowadź mnie do niego – poprosił, choć jego ton był na tyle stanowczy, że mężczyzna mógł potraktować jego słowa jak żądanie.

– Tak, Hokage-sama.

– Raporty dokończę później – rzucił jeszcze do Shikamaru, kiedy wychodził z siedziby.

*

Naruto niecierpliwił się, bo choć mężczyzna, który miał go zaprowadzić do baru, szedł szybko, sam już dawno byłby na miejscu. Zabawne, że teraz tak się niecierpliwił, a wcześniej... miał wrażenie, jakby zmarnował całe lata.

Nie zawahał się, gdy w końcu doszli na miejsce. Wyminął mężczyznę i wszedł do środka. Od razu zauważył błysk Sharingana.

Sasuke siedział na skraju baru, pochylony nad kieliszkiem. Obok niego stała prawie pusta butelka sake. Jego spojrzenie był przerażające, lekko zamglone i... Naruto musiał przygryźć wargę, żeby się nie uśmiechnąć. Sasuke patrzył na niego tak jak kiedyś – z mieszanką poirytowana, prowokująco i arogancko jednocześnie. Wcześniej ten wzrok doprowadzał go do białej gorączki. Nie sądził, że aż tak się za nim stęskni.

Podszedł do baru, nie zwracając na ogólne poruszenie, jakie wywołał.

– Co tu robisz? – usłyszał zachrypnięty głos Sasuke. Był pijany, mówił wolno, przeciągając nieco sylaby. Naruto już nie wytrzymał i uśmiechnął się.

– Podobno straszysz mieszkańców wioski – powiedział i położył dłoń na blacie. Przez kilka sekund patrzyli na siebie intensywnie.

– To jakieś nieporozumienie, Hokage-same! – odezwał się spanikowany barman. – Pan Uchiha nikogo nie starszy, jest tutaj mile widziany!

– W porządku. – Naruto skinął mu głową. – Przenosimy się z imprezą gdzie indziej – dodał i znowu skupił się na Sasuke.

Ten prychnął, słysząc te słowa.

– Chyba nie sądzisz, że będziesz mi rozkazywał, młotku.

Zmarszczył lekko brwi, gdy zdał sobie sprawę z tego, co powiedział. „Młotku”.

– Most w Kraju Fal powinni właśnie tak nazwać.

– Co? – Naruto spojrzał na niego zdezorientowany. Chyba jeszcze nigdy nie widział go aż tak pijanego.

– Ten most, na którym walczyliśmy z Haku. – Sasuke zmrużył oczy. – Powinni nazwać mostem Wielkiego Młotka.

Naruto parsknął śmiechem. Mimo obelgi, poczuł w żołądku dziwny, ale przyjemny uścisk. Napięcie tylko się powiększyło, kiedy dostrzegł na ustach Sasuke lekki uśmiech.

– Tylko ty możesz obrażać tak Hokage i nic sobie z tego nie robić.

– Wiem – mruknął Sasuke z rozbrajającą szczerością. – Naruto, ja...

– Chodź – przerwał mu. – Chodźmy stąd.

Sasuke wolno skinął głową i sięgnął do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Wyciągnął z niej banknot, który położył na blacie, obok butelki. Jego ruchy były wolne, nieco nawet niezdarne i kiedy Naruto tak go obserwował, zastanawiał się, co sprawiło, że Sasuke trafił do tego baru i tak się upił.

Zareagował instynktownie, kiedy Sasuke, wstając z krzesła, zahaczył nogą o belkę i zachwiał się.

– Puszczaj – warknął i spróbował się wyrwać, ale Naruto tylko mocniej zacisnął palce na jego ramieniu.

– Nie.

Sasuke spojrzał na niego zirytowany. Ich twarze dzieliło od siebie tylko kilka centymetrów.

– Puść mnie, idioto – wycedził.

– Nic z tego – powiedział Naruto i przełknął ciężko, czując, jak jego głos był zachrypnięty. – To rozkaz Hokage.

Sasuke prychnął i odwrócił głowę, ale już nic nie powiedział. Naruto po raz kolejny nie mógł powstrzymać uśmiechu. Dumny, pijany Uchiha.

Kiedy wychodzili, skinął lekko głową barmanowi, który z kolei skłonił się tak mocno, że o mało nie uderzył czołem o blat lady. Naruto nie zwrócił już na to uwagi. Wyprowadził Sasuke z baru.