Prequel - rozdział 1

 Nowy blog już jest, wysłałam zaproszenia, więc proszę, sprawdźcie maile :)

Pierwsza scena na zachętę. 

Dzisiaj albo jutro odpiszę też (w końcu!) na komentarze ze starszych rozdziałów, bo wiem, że jest tam kilka. 

Wracali, trzymając się za ręce.

Naruto przez większość drogi milczał, pogrążony we własnych myślach. Ostatnio sporo milczał, ale gdy tylko dostrzegał nieśmiałe spojrzenie Hinaty, posyłał jej jeden ze swoich firmowych uśmiechów. Wypracował go już do perfekcji, więc wiedział, że podziałał.

Wyczuwał na sobie też wzrok Sakury. Nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, że się uśmiechała, obserwując ich. Czuł jej dumę, czuł szczęście emanujące z Hinaty. Wiedział, że postąpił właściwie. Hinata go kochała, a gdyby nie Sakura, najprawdopodobniej nigdy nie uświadomiłby sobie własnych uczuć.

Tylko dlaczego, do cholery, wcale nie był podekscytowany? Pamiętał opowieść mamy o tym, jak ojciec ją uratował. On też uratował Hinatę, ale instynktownie czuł, że to nie było tak samo jak w przypadku jego rodziców.

Z jednej strony wiedział, że postąpił dobrze, widział to po zachowaniu Hinaty i minie Sakury, ale... coś w tym wszystkim było nie tak. Co? Nie miał bladego pojęcia. Spróbował nawet zapytać Kuramy, ale ten jak na złość milczał.

Bał się, że nie będzie umiał, że... Zatrzymał się gwałtownie, a Hinatą, którą wciąż trzymał za rękę, szarpnęło.

– Naruto-kun...

Stał na szczycie skały i obserwował ich. Naruto poczuł, jak jego serce przyspiesza. Bezwiednie puścił dłoń Hinaty i podszedł kilka kroków. Reszta też stanęła. Usłyszał głos Sakury, która zaskoczona wypowiedziała jego imię.

– Co ty tutaj robisz? – zapytał Naruto i rozłożył ręce. Chociaż starał się opanować, jego usta same wyginały się w uśmiechu.

Nie odpowiedział. Zamiast tego zeskoczył i stanął przed nim. Zmienił się od ich ostatniego spotkania. Miał dłuższe włosy, inne ubrania, ale to wciąż był on.

– Sasuke...

– Ktoś musi chronić wioskę – odezwał się tym swoim cichym, głębokim głosem – gdy ciebie w niej nie ma. – Zerknął krótko na Hinatę, która stała z ręką przyciśniętą do ust.

– Sasuke-kun! – usłyszeli. Sakura podeszła bliżej. – Wróciłeś!

– Poradziłeś sobie? – Sasuke zignorował ją i spojrzał na Naruto.

– A jak myślisz?! – prychnął i założył ręce na piersi. – Gdybym sobie nie poradził, nie stałbym teraz tutaj!

Kącik ust Sasuke uniósł się.

Przez kilka sekund stali w milczeniu i mierzyli się wzrokiem. Naruto zapomniał o zmęczeniu, obolałym ciele po walce, nawet o tych dziwnych zawrotach głowy, które towarzyszyły mu, kiedy zeszli z księżyca. Zapomniał nawet o Hinacie i tym, co stało się, gdy wyszli na powierzchnię. Zapomniał o wszystkich wątpliwościach i obawach. Liczyło się tylko jedno.

Sasuke wrócił.

Wrócił po dwóch cholernie długich latach. Naruto znowu mógł go zobaczyć. I chciał zapytać tylko o jedno – na ile zostanie, ale bał się usłyszeć odpowiedź.

– Sasuke-kun, tak się cieszę, że znowu cię widzę! – odezwała się Sakura. – Na długo zostaniesz? – zapytała, a Naruto miał ochotę wyściskać ją za to pytanie. Wstrzymał jednak oddech, uważnie go obserwując.

Sasuke zerknął najpierw na nią, a później na niego. Zmrużył oczy i ukrył usta za wysokim kołnierzem. Naruto zauważył, że był bardzo podobny do tego, który nosił za czasów genina.

– Nie wiem.

Nie wytrzymał i prychnął, odwracając wzrok. Nie był zaskoczony odpowiedzią. Ostatni raz na dłużej widzieli się dwa lata temu, kiedy uprosił go, żeby został chociaż na kilka dni w wiosce. Od tamtego czasu się nie widzieli.

– Możliwe, że na dłużej – dodał, a Naruto poczuł, jak serce zamiera mu na chwilę. Uśmiechnął się szeroko, czując przyjemny uścisk w żołądku, który stał się tym mocniejszy, kiedy Sasuke uniósł nieco głowę i też się uśmiechnął.

– Draniu... – wydusił Naruto i przygryzł wargę. Ten dzień nie mógł skończyć się lepiej.