Tare - rozdział 1

 Huk pioruna był tak mocny, że Naruto oderwał się od przeglądanych właśnie papierów i spojrzał przez okno. Mimo że nie minęła jeszcze piętnasta, na zewnątrz zrobiło się ciemno. Burzowe chmury pokryły niebo nad Konohą. 

Dziwne, dzisiaj miała być ładna pogoda – pomyślał. Zwykle nie miał czasu, żeby oglądać prognozę, ale rano spotkał się z członkami Stowarzyszenia Meteorologicznego. Bardziej dla żartu zapytał, jakiej mają spodziewać się pogody i badacze zapewniali go, że cały dzień będzie słoneczny. Może powinien jeszcze raz przemyśleć to, czy dać im fundusze na wybudowanie ośrodku poza wioską? 

Drzwi do jego gabinetu otworzyły się. Tylko jedna osoba wchodziła bez pukania. 

– Sasuke – przywitał się. Ten skinął mu głową. Był przemoczony do suchej nitki. Półdługie włosy jeszcze mocniej przylegały do twarzy i na końcach zabawnie się pokręciły. 

–  Raport z Kraju Fal – powiedział Uchiha i wyciągnął spod płaszcza zwój. Położył go na biurku.

– Jakieś wnioski?

– Niewiele. – Przeszedł obok biurka i stanął przy oknie, przyglądając się burzy. Zaskoczyła go. Rozpętała się tak nagle. – Myślałem, że znajdę więcej śladów Kaguyi. Zwłaszcza po informacjach, jakie dostaliśmy od ludzi Mizukage.

Naruto wyciągnął zwój i rozwinął go. Przez chwili czytał go w ciszy. 

– Och – wyrwało mu się. – Byłeś na moście, który zbudował Tanzuna. Naprawdę go tak nazwali, cholera – zaśmiał się i podrapał się po karku. – Most wielkiego Naruto. Walczyliśmy na nim z Haku...

Sasuke odwrócił się nieco i zerknął na niego. Uśmiechał się lekko. To wydawało się tak dawno temu. 

– Będziemy musieli szukać dalej – powiedział w końcu Naruto i odłożył zwój. – Na ile zostaniesz w wiosce?

– Kilka dni. Chcę coś sprawdzić w archiwum, bo być może znalazłem jakiś trop.

– W porządku. – Naruto skinął głową i zerknął na zegarek. – Zaraz muszę być w szpitalu, bo mam spotkanie z Tsunade. Jeżeli coś znajdziesz, daj mi znać wieczorem.

Sasuke rzucił tylko swoje „hn”, a Naruto uśmiechnął się i przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Później Sasuke odwrócił się i wyszedł a Naruto z zamyśleniem zerknął na zdjęcie Drużyny Siódmej. Było zrobione krótko przed misją w Kraju Fal. 

*

Boruto wyszedł z domu, w biegu zakładając bluzę i sprawdzając, czy wziął kunaie. Zerknął na zegarek i stwierdził, że zostało mu już niewiele czasu. Zaraz miał trening. Cholera, zasiedział się przy grze i zapomniał kontrolować czasu. Jak zwykle zresztą. 

Przez wioskę przeszła nawałnica. Burza była tak mocna, że na ulicy leżało kilka oberwanych gałęzi. Miał nadzieję, że nikomu nic się nie stało, a staruszek nie będzie musiał zostać dłużej w pracy. Nie, wróć – jeszcze dłużej w pracy. Ostatnio tyle czasu spędzał w biurze, że Boruto powoli zapominał, jak wyglądał. 

Na zewnątrz było bardzo przyjemnie – właśnie wyszło słońce, a w powietrzu unosił się ten charakterystyczny zapach, który pojawiał się zawsze po deszczu. 

Umówili się niedaleko bramy, od której dzieliło go kilka przecznic. Musiał przyspieszyć kroku, jeśli nie chciał się spóźnić i kolejny raz narazić na gniew Konohamaru. Skręcił gwałtownie w boczną uliczkę i uderzył w kogoś z taką siłą, że przewrócił się na ziemię. 

– Uważaj, cholera! – syknął, gdy zdał sobie sprawę, że zderzył się z jakimś dzieciakiem. Szybko jednak zorientował się, że coś było nie tak.

– Sam uważaj! – odwarknął chłopak i kiedy ich spojrzenia się spotkały, wyglądał na równie zaskoczonego co Boruto.

Obaj mieli identyczne jasne włosy, podobne fryzury i dwie szramy na policzkach. Byli nawet ubrani w podobny sposób. 

– Kim jesteś? – zapytał nieznajomy.

– To chyba ja powinienem ciebie o to spytać – prychnął Boruto i zebrał się z ziemi. Otrzepał pospiesznie ubranie.

Jedyne co ich różniło to oczy – Boruto miał niebieskie tęczówki, a nieznajomy zupełnie czarne, bardzo podobne do oczu Sarady.

– Ja zapytałem pierwszy! – Chłopak założył ręce na piersi i zmarszczył brwi. – Więc?!

– Słuchaj, ty... – Boruto zacisnął pięści, zirytowany. Za kogo ten chłopak się miał?! Wpadał na niego, przewracał go i jeszcze bezczelnie wypytywał, kim był?!

– Przypominasz mi kogoś – usłyszał. Zamrugał, kiedy nieznajomy przybliżył się do niego i przyjrzał mu się z bliska. – Jesteś w sumie całkiem podobny do mnie, ale jeszcze bardziej do ojca. – Wydął usta i przysunął się do niego tak blisko, że niewiele brakowało, a zetknęliby się nosami.

– Jakiego znowu ojca?! – warknął Boruto i odskoczył.

– Mojego, a czyjego? – Chłopak oparł dłoń na biodrze, odsłaniając przypiętą do pasa saszetkę z bronią. Dziwne, pomyślał Boruto, blondyn wyglądał jak shinobi z Konohy, miał nawet opaskę Wioski Liścia. Byli też w podobnym wieku, więc powinien go kojarzyć, a miał pewność, że nigdy wcześniej go tutaj nie widział. 

– A co mnie obchodzi twój ojciec?!

– Powinien, to w końcu Siódmy.

– Jasne – Boruto zaśmiał się otwarcie – a ja jestem miss wioski.

– Nie wnikam. – Ten żart nie zrobił wrażenia na chłopaku. Boruto zirytował się.

– Słuchaj, nie mam zamiaru słuchać takich bzdur! Nikt nie będzie obrażał staruszka, a już zwłaszcza taki dureń jak ty!

– Kogo nazwałeś durniem, idioto?! – wrzasnął chłopak i Boruto zdziwił się, bo w tym momencie nieznajomy od razu skojarzył mu się z jego ojcem, z młodym Naruto, którego miał okazję poznać, kiedy razem z Sasuke przenieśli się w czasie. 

– Ciebie! – warknął Boruto, nie chcąc tracić rezonu. – Jak śmiesz mówić, że mój ojciec jest twoim, bęcwale?!

– Twój ojciec... co? – Chłopak zmarszczył brwi i spojrzał na Boruto z mieszanką zniesmaczenia i zdezorientowania. – O czym ty pieprzysz?

– A ty?

– Kim jesteś, odpowiedz! – zażądał nieznajomy.

– Niech będzie, jesteś uparty jak osioł, więc powiem ci, kim jesteś, bo inaczej chyba się nie dogadamy... Jestem Boruto Uzumaki! A ty kim jesteś i co robisz w naszej wiosce, co?!

Chłopak zmarszczył brwi i teraz obszedł Boruto, nie spuszczając z niego uważnego spojrzenia. 

– Hn.

– Odpowiadaj, bo inaczej... – Boruto już sięgał po swojego kunaia.

– Tare Uchiha.

– Uchiha? – zdziwił się. – Ale przecież... Kłamca! – wrzasnął nagle i rzucił się na chłopaka. Wtedy stało się coś dziwnego. Tuż przed tym, jak miał mu zadać cios, czarne oczy zalśniły czerwienią. – Sharingan? – wydusił Boruto, zamierając.

Tare uśmiechnął się lekko, widząc zaskoczenie na twarzy Boruto. 

– Teraz już wierzysz?

– Kim ty, do diabła, jesteś?!

– Jestem Tare Uchiha, syn Sasuke Uchihy i Naruto Uzumakiego!

Boruto stał i w osłupieniu patrzył na przeciwnika. 

– Bardzo śmieszne! – stwierdził i uśmiechnął się kącikiem ust. – Sarada, Mitsuki, nabrałem się! – powiedział i rzucił kunai przed stopy Tare. – Macie mnie, prawie wam uwierzyłem. Ok, wystarczy tej zabawy.

Niestety nic się nie stało. Tare wciąż stał i wpatrywał się w niego nieruchomym wzrokiem. Sharingan zniknął z jego oczu, ale chłopak miał taki wyraz twarzy, jakby w każdej chwili był gotowy do ataku. 

– Sarada? No daj już spokój...  – Boruto podszedł do Tare i chciał go załapać za przód bluzy, ale wtedy chłopak pchnął go na ścianę, wyciągając kunaia. Przyłożył mu go do szyi, a Boruto błyskawicznie zrobił to samo. W oczach nieznajomego znowu pojawił się Sharingan i wtedy Boruto uświadomił sobie, że to nie mogła być Sarada, ona nie miała takich oczu... Jej sharingan miał jedno tomoe, jego trzy.

I wtedy to się stało, poczuł, jak moc w jego prawym oku aktywuje się, a Sharingan Tare na to odpowiada i, czy mu się tylko wydawało, czy przez ułamek sekundy zobaczył w nim złotego Rinnegana? 

Później wszystko pochłonęła ciemność. 

*

Boruto ocknął się w szpitalu. Czuł potworny ból głowy, a prawe oko pulsowało mu, jakby zaraz miało pęknąć. Jęknął i złapał się za głowę. 

– Boruto! – usłyszał kobiecy głos i uchylił oczy.

– Sakura-san – wydusił.

– Jak się czujesz? – Kobieta pomogła mu wstać. Miała zatroskany wyraz twarzy. – Ludzie znaleźli was na ulicy, ciebie i tego chłopaka...

– On tutaj jest?! – przerwał jej Boruto i spojrzał na sąsiednie łóżku. – Sakura-san znasz go?! – zapytał, łapiąc ją za ramię.

– Boruto... – Kobieta zamrugała, zaskoczona tak gwałtowną reakcją. – Nie, pierwszy raz go widzę.

Wtedy usłyszeli, jak Tare się budzi. Jęknął i otworzył oczy. 

– Sakura – powiedział, a na jego ustach pojawił się uśmiech, który, gdy odzyskał ostrość widzenia, znikł. Podniósł się gwałtownie do siadu i syknął, łapiąc się za głowę.

Oboje patrzyli na niego osłupiali. 

– Nie znasz go? – szepnął Boruto, a Sakura pokręciła głową.

– Pierwszy raz go widzę.

– Sakura, co ci się stało? – zapytał Tare. Wydawał się nie przejmować faktem, że mogłaby być jego matką, zwracał się do niej jak do koleżanki.

– Kim jesteś? – zapytała Sakura i wstała. Zacisnęła pięści i zmarszczyła brwi.

– Dlaczego jesteś taka chuda? Co ci się stało? – Tare przyjrzał się jej uważnie. – Co to za strój? Wyglądasz jak nastolatka.

– Co ty, gówniarzu... – warknęła, czując, jak pięść coraz bardziej ją świerzbi. Co ten bachor sobie wyobrażał? Widziała go pierwszy raz na oczy, a on zwracał się do niej, jakby byli kolegami i jeszcze ośmielał się krytykować jej strój?!

– Coraz bardziej mam wrażenie, że to jakiś pokręcony sen – powiedział Tare i rzucił okiem na Boruto. – Najpierw on twierdzi, że Siódmy to jego ojciec, a teraz ty wyglądasz, jakby te wszystkie diety, które stosujesz, w końcu zadziałały. A przecież jeszcze wczoraj byłaś trzy razy taka! Teraz nawet nie masz drugiego podbródka! – zauważył.

– Boruto, gdzie ty go spotkałeś? – szepnęła Sakura, która była zbyt oniemiała, żeby się wściec na tę zniewagę.

– Wpadł na mnie, jak szedłem na trening. Sakura-san.... – Boruto złapał ją za ramię i pociągnął w swoją stronę. – On ma Sharingana. Mówi, że nazywa się Tare Uchiha i jest synem mojego staruszka.

– Co?! – Sakura otworzyła szeroko oczy.

Tare zmarszczył brwi, obserwując ich. 

– Sakura, wiesz dlaczego tutaj jestem? Pamiętam tylko, jak spojrzałem na tego idiotę i straciłem przytomność.

– Kim jesteś?! – W głosie Sakury dało się usłyszeć gniew. Kobieta podeszła do łóżka Tare i złapała go za poły bluzy. – Odpowiadaj!

– Przecież nic nie zrobiłem! – krzyknął Tare i spróbował ją odsunąć, ale nie pozwoliła mu na to. – Puszczaj mnie, bo wszystko powiem ojcu!

– Siódmemu? – Kącik ust Sakury drgnął w kpiącym uśmiechu. Ten dzieciak próbował ich najwyraźniej wkręcić. 

– Nie, drugiemu ojcu!

– Czyli komu?

– Temu po którym mam nazwisko Uchiha, Sasuke Uchiha, mówi ci to coś?! – krzyknął i już ją chciał odepchnąć, ale wtedy ona sama go puściła. Cofnęła się kilka kroków i wpadła na łóżko Boruto.

– Co? – wydusiła. – Coś ty powiedział? Sasuke jest...

– Moim ojcem, tak. – Tare westchnął ze zniecierpliwieniem.

– On kłamie! – krzyknął Boruto, kiedy dostrzegł przerażoną twarz Sakury.

– Mówiłeś, że ma Sharingana!

Tare zmarszczył brwi. Nie miał najmniejszego pojęcia, co się tutaj działo i dlaczego ta dziwna odchudzona Sakura tak na niego reagowała. 

– Idę do ojca! – powiedział i odsunął kołdrę. Najwyższa pora skończyć ten cyrk.

– Boruto! – usłyszeli i cała trójka spojrzała w stronę drzwi, w których stał Siódmy we własnej osobie. – Byłem akurat w szpitalu i Mizune powiedziała, że tutaj jesteś. Co się... – Naruto zamilkł, dostrzegając Tare. 

– Naruto... – Sakura spojrzała na niego ze łzami w oczach.

– Co się stało? Kto to jest? – zapytał z niepokojem i wszedł do środka. Nie mógł oderwać wzroku od twarzy chłopca.

– Co tu się dzieje? – zapytał Tare z oburzeniem i zmarszczył brwi. – Dlaczego Sakura tak wygląda? I ty... co się stało z twoimi włosami? Wyglądasz jak jakiś emeryt!

– Kim ty... – wydusił Naruto. To dziecko było tak podobny do Boruto... do niego... te włosy, lisie blizny, ale jego oczy... Miał ochotę dotknąć jego twarzy. 

– Ach, zapomniałem, pewnie tobie też się coś stało – prychnął Tare i odchylił głowę. – Drugi tata też nie będzie mnie poznawał?

– O czym ty mówisz? – zapytał i zmarszczył brwi. Nic nie rozumiał, ale twarz tego chłopca... 

– Twierdzi, że Sasuke jest jego ojcem! – zawołała Sakura zdesperowanym głosem, zwracając jego uwagę. – Wiesz coś o tym? Sasuke ma drugie dziecko?

– Ja niby jestem drugim dzieckiem?! – oburzył się Tare. – Niby od kiedy?

Dopiero po chwili do Naruto dotarło, co usłyszał. 

– Sasuke? – zapytał głucho i zerknął krótko na Sakurę, ale szybko znowu skupił się na Tare. Zmarszczył brwi i w kilku krokach znalazł się przy jego łóżku. Pochylił się, sam nie wiedząc czemu poczuł narastający w nim gniew. 

– Gadaj, co, do cholery...?! – zamilkł, gdy dostrzegł na szyi Tare wisiorek. Niemal identyczny z tym, który on sam nosił jako dziecko. – Kim jesteś? – zapytał i spojrzał w oczy chłopca. Czarne, tak charakterystyczne migdałowe oczy, których nie mógłby pomylić z żadnymi innymi. 

Zamiast odpowiedzi, usłyszał tylko mrukliwe „hn” i dopiero wtedy zwrócił się do Boruto.

– Jak tutaj trafiliście? – zapytał ostrzej niż zamierzał. – Mizune mówiła, że straciliście przytomność. Znaleziono was na ulicy.

– Nie pamiętam... – Boruto podrapał się po karku. – Tato, on ma Sharingana, sam widziałem. I jak... – Zamilkł, gdy przypomniał sobie, jak ojciec nie chciał mu uwierzyć, że rozbudził Byakugan.

– I jak co?

– Nic, jak go aktywował, straciliśmy przytomność.

Naruto przez chwilę milczał, przyglądając się Tare, aż w końcu ukucnął przy jego łóżku. Chciał złapać jego spojrzenie, bo chłopak trochę obrażony wpatrywał się w ziemię. 

– Sakura, niech ktoś znajdzie Sasuke. Natychmiast – dodał, gdy przyjaciółka nie ruszyła się z miejsca. – Poślijcie też po Shikamaru i... Sakura... – westchnął i spojrzał na nią. Stworzył klona i to on wybiegł z sali, żeby ich znaleźć. Nie mógł obwiniać przyjaciółki za reakcję na to, co ten chłopak wygadywał, ale trudno było mu uwierzyć, że Sasuke mógł ją zdradzić. Przypomniał sobie niedawną sytuacją z Saradą, która myślała, że Sakura nie jest jej matką. Wtedy to było tylko nieporozumienie, ale teraz... Dlaczego ten chłopak był tak piekielnie podobny do niego? I dlaczego miał oczy Sasuke?

– To prawda, że masz Sharingana? – zapytał. Chłopak skrzywił się i spojrzał na niego z gniewem.

– Gdzie jest mój tata?

– Zaraz to ustalimy. Kiedy tylko przyjdą...

– Nie! – wrzasnął chłopak, który miał bardzo podobny głos do Boruto. – Co zrobiłeś z moim ojcem?! Gdzie jest mój tata, Siódmy Hokage Konohy, gdzie jest Sakura, którą znam, gdzie... – Nie dokończył. Oddychał ciężko, zaciskał pięści, a kolor jego oczu, który nagle się zmienił, robił tym większe wrażenie, że pojawiły się w nich łzy.

– Sharingan... – wydusił Naruto. Boruto miał rację.

– Tato, kto to jest? – usłyszał pytanie syna. Nie miał pojęcia, co powinien mu odpowiedzieć.

*

Najpierw pojawił się Shikamaru i spróbowali ustalić, skąd chłopak się tutaj wziął, ale Tare nie pamiętał. Po prostu trenował na polach, a gdy skończył, chciał wrócić do wioski. Wtedy, w uliczce, trafił na Boruto. 

– Czyli nazywasz się... – zaczął Shikamaru.

– Tare Uchiha.

– Jak?! – Naruto podniósł głos. – Jak się nazywasz? – dodał już nieco ciszej.

– Tare Uchiha – powtórzył cierpliwie chłopak. Naruto zamrugał i uchylił usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął. Shikamaru zmarszczył brwi, mierząc go uważnym spojrzeniem i kiedy zrozumiał, że Naruto po prostu zatkało, zapytał:

– I twierdzisz, że Sasuke Uchiha i Siódmy są twoimi rodzicami, tak?

– Tak. – Tare po wybuchu Naruto nie wydawał się już ani tak skory do rozmowy, ani też tak pewny siebie jak wcześniej.

– Jak to możliwe, że masz dwóch ojców?

Chłopak wzruszył ramionami. 

– Babcia Tsunade i Orochimaru są za to odpowiedzialni.

– Tsunade? – zdziwiła się Sakura. – Nie kłam! Wiedziałabym, gdyby Tsunade-sama była w coś takiego zamieszana!

Chłopak spiorunował ją wzrokiem i aktywował Sharingana. 

– Tare! – upomniał go Naruto, który później sam rzucił Sakurze rozzłoszczone spojrzenie. Kobieta zacisnęła tylko pięści. Miała ochotę uderzyć tego dzieciaka. Jak on śmiał wygadywać takie rzeczy?!

– Niech mi nie zarzuca, że kłamię! Podobno sama brała w tym udział!

– Tare – zaczął Shikamaru, uciszając Sakurę gestem. – Powiedz mi, jak wygląda wioska? Ta, w której żyjesz.

– No... Mam dwóch ojców, jeden jest Siódmym – spojrzał na Naruto – a drugi nazywa się Sasuke Uchiha i... mnie szkoli. Czasami go nie ma w domu, bo ma misję.

– No dalej – zachęcił go Naruto, kiedy zobaczył, że chłopak się zawahał. – Możesz mi powiedzieć wszystko.

– Nie jesteś moim ojcem. – Tare zmrużył oczy. – Wyglądasz jak on, ale nie jesteś nim.

– No dobrze, wróćmy do tego, jak wygląda twoje życie – wtrącił Shikamaru.

– Jak rodzice są zajęci, taty Sasuke nie ma w domu, a tata Naruto siedzi w biurze, to zajmuje się mną Sakura. Ale ona nie wygląda jak ta. Moja Sakura jest o wiele lepsza! Co prawda trochę przesadza z hazardem, za dużo pije i czasami to ja muszę się nią opiekuję, ale i tak jest najlepsza. Mówi, że jestem owocem jej przegranej kobiecości, cokolwiek to znaczy.

– Niby co?! – wrzasnęła Sakura i zaczerwieniła się. 

– Naruto, co się stało? – Usłyszeli znajomy, niski głos i drgnęli. Sasuke stał w progu i ich obserwował.

Sakura spojrzała na męża z przerażeniem. Czy on to słyszał?! Jeszcze raz ten pyskaty dzieciak się odezwie i tak mu przyłoży, że się nie pozbiera!

– Dlaczego mnie tak nagle wezwałeś? – zapytał  Uchihai wszedł do sali. Jego spojrzenie spoczęło na Tare. Zmarszczył brwi. – Kto to jest?

– Ty też nie wyglądasz jak mój ojciec Bardziej jak... – Tare zawahał się tylko przez chwilę. – Jak bezdomny. I gdzie twoja ręka?

– Podobno twój syn – powiedziała Sakura, ale już nie była zła. Patrząc na reakcję Sasuke na widok Tare, zdała sobie sprawę, że jej nie zdradził. Przynajmniej ten Sasuke. Jej Sasuke.

– Wasz syn, twój i Naruto – sprostował Shikamaru.

– Co? – Sasuke wydawał się zdezorientowany. Jak mogli mieć razem syna? Spojrzał na chłopaka, później na Naruto, a później znowu na Tare... miał jego oczy, a wyglądał jak młody Naruto. – To niemożliwe! – prychnął i, nie czekając na odpowiedź, aktywował Sharingana. Zamarł, kiedy w oczach chłopca też go zobaczył. Było już jednak za późno, złapał go w pułapkę.