Tare - rozdział 3

 Naruto czuł się dziwnie, idąc ulicą z Tare u boku. Ludzie zerkali na nich z zaciekawieniem, witali się z nim serdecznie i machali do niego już z daleka. Zastanawiał się, czy plotka już się rozniosła. Miał syna razem z Sasuke... to była czysta abstrakcja. Nie wiedział nawet, że coś takiego jest możliwe... W końcu byli mężczyznami. Z tego co Tare powiedział, Tsunade i Orochimaru musieli im jakoś pomóc, ale on i Sasuke byli razem, a to znaczyło, że... Zarumienił się na kilka wizji, które przyszły mu do głowy. 

– Myślisz o tacie – usłyszał rozbawiony głos Tare i zaczerwienił się jeszcze mocniej.

– Co?! Wcale nie!

– Hn.

 Naruto prychnął tylko w odpowiedzi i przez chwilę szli w milczeniu. W końcu postanowił podjąć rozmowę: 

– Opowiesz mi trochę o waszym świecie? Kim jest pozostała czwórka Kage? Czy wioska też tak wygląda? – zapytał i wskazał ręką na budynki, które mijali.

Tare najpierw wymienił te same osoby, które były Kage również w ich świecie, a później przyjrzał się ulicy i odpowiedział po dłuższej chwili:

– Tak, wszystko jest podobne. Chyba nie ma u nas aż tyle neonów i świateł, ale wioska wygląda bardzo podobnie. A czy... – zaciął się i zerknął nerwowo na Naruto.

– Tak?

– Czy moglibyśmy pójść w jedno miejsce? Chciałbym coś sprawdzić.

– Jasne, prowadź.

Tare skinął głową i przystanął, żeby się zorientować, gdzie się znajdowali. Skinął ręką, w którą stronę powinni pójść. 

Naruto zaczął wypytywać Tare o ostatnie wydarzenia, które u nich miały miejsce, o zmiany, które zaszły w wiosce przez ostatnie lata, a w końcu o znajomych – kim byli i co robili. Jak ognia unikał jednak tematu Sasuke. 

– To tutaj – powiedział w końcu chłopak, gdy stanęli przed sporą rezydencją. Naruto nie był do końca pewny, do kogo należał ten dom. Mógł co najwyżej podejrzewać, że mieszkał w nim jakiś bogaty przedsiębiorca.

– Kto tutaj mieszka?

– My. – Tare posłał mu szeroki uśmiech. – Kupiliście ten dom, kiedy się urodziłem. Ty chciałeś mieszkać bliżej centrum, ale tata powiedział, że potrzebuje spokoju i nie będzie się gnieździł w jakichś małych klitkach. Tak mi przynajmniej opowiadaliście. Powiedziałeś, że ego taty jest tak wielkie, że potrzebuje dużych przestrzeni.

Naruto, słysząc to, roześmiał się. 

– Całkiem nieźle to ująłem.

– Tutaj też nazywasz go draniem?

– Hm? – Naruto zamrugał zaskoczony. – Tak, tutaj też, chociaż już dawno tak do niego nie mówiłem.

– W moim świecie mówisz to cały czas. Kiedyś zapytałem cię, dlaczego z nim jesteś, skoro z niego taki drań. Powiedziałeś mi wtedy, że tata jest twoim pierwszym przyjacielem. Podczas waszej misji w Kraju Fal osłonił cię własnym ciałem, ryzykując przy tym życie. Ty... – Tare zmarszczył brwi, próbując coś sobie przypomnieć. – Nie mogłeś zostawić go samego, kiedy patrzyłeś, jak bierze wszystko na swoje barki. – Oparł o płot, spojrzał w niebo. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. – Powiedziałeś, że skoro byłeś jedyną osobą, która była w stanie poradzić sobie z jego nienawiścią, to i z jego okropnym charakterem też dasz radę. A tata... on... – Tare zawahał się. – Nie wiem, czy w tym świecie ci to mówił, nie wiem nawet, czy w moim ci to powiedział, ale ja... zapytałem się go, dlaczego z tobą jest. Powiedział, że byłeś jedynym, który tak bardzo chciał go uratować i nigdy się od niego nie odwróciłeś, nawet kiedy wszyscy inni to zrobili... Że po tym, jak stracił rodzinę, ty byłeś jedyną osobą, której ból i uczucia go obchodziły. I chociaż kiedyś powiedziałeś, że jak byliście dziećmi zawsze starałeś się mu dorównać, to było inaczej. Ty miałeś w sobie siłę, której tata ci zazdrościł. – Tare posłał mu słaby uśmiech, ale Naruto nie patrzył na niego. Stał odwrócony bokiem, więc nie widział jego twarzy. Mógł dostrzec tylko zaciśnięte w pięści dłonie. Przez dłuższą chwilę milczeli, ale Tare musiał go o coś zapytać. To nie dawało mu spokoju po tym, co tutaj zobaczył. – Tato, czy ty... Czy w tym świecie też go kochasz?

– Nie powinieneś pytać o takie rzeczy. – Głos Naruto stał się inny, cichszy i poważniejszy. Tare znał ten ton – jego ojciec był zły.

– Przepraszam.

– Chodź. – Naruto nawet na niego nie czekał, tylko ruszył przed siebie szybkim krokiem. Tare z trudem go dogonił. Nie chciał pytać, gdzie idą. Wolał już się nie odzywać. Zdał sobie sprawę, że za dużo mówił. Często to słyszał, ale chyba jeszcze nigdy tak bardzo nie przeklinał się za tę cechę. Długi język wpędził go w wiele kłopotów, jednak teraz powiedział zdecydowanie za dużo. Jakakolwiek nie była więź jego ojców, nie powinien mówić temu Naruto tego wszystkiego. W tym świecie oni nie byli razem, mieli osobne rodziny, żony i dzieci, byli inni.

– Czekaj! – Tare złapał Naruto za dłoń, kiedy weszli na jedną z bardziej ruchliwych ulic. – Tutaj... niedaleko mieszka Sakura?

– Co? Nie, ona mieszka w drugiej części miasta, niedaleko szpitala. W bloku z...

– Z zielonym dachem, już wiem! W moim świecie też niedawno się tam przeniosła. Mogę ją odwiedzić? To znaczy... – Tare zaczerwienił się. – Chciałbym ją zobaczyć, w sensie... porozmawiać z nią. 

– Dobrze. – Naruto kiwnął głową. – Idź do niej, ale później chciałbym z tobą porozmawiać. Będę czekał w swoim biurze.

– Spotkajmy się na szczycie wzgórza Hokage.

– Dlaczego akurat tam? – Naruto zmarszczył brwi, ale Tare odpowiedział mu jedynie uśmiechem. Uśmiechem Sasuke. 

*

Tare doskonale wiedział, gdzie mieszkała Sakura. Wyskoczył na odpowiedni balkon i wciąż kucając na poręczy, wychylił się, żeby zajrzeć do środka. W salonie nikogo nie było. Zauważył, że mieszkanie nie wyglądało jak to, w którym mieszkała Sakura z jego świata. Było dużo bardziej ascetyczne, uporządkowane, nie było żadnych falbanek ani kobiecych dodatków... W ogóle nie pasowało do Sakury. 

Drgnął, gdy w pomieszczeniu ktoś się pojawił. Dziewczynka w okularach, Sarada. Nie zauważyła go. Zabrała z półki książkę i wyszła. Tare już chciał spróbować dostać się do środka, kiedy do salonu z kieliszkiem wina w jednej i butelką w drugiej ręce weszła Sakura. Uśmiechnął się szeroko. Niektóre rzeczy się nie zmieniają, pomyślał. 

– Sarada, będę w salonie, muszę odpocząć! – krzyknęła. Odstawiła rzeczy na stół, włączyła muzykę i nalała sobie wina. Skosztowała, a gdy odsuwała kieliszek od ust, krzyknęła z przerażeniem, zauważając na balkonie Tare.

– Co się stało? – W progu pojawiła się Sarada, ale Sakura szybko wypchnęła ją na korytarz i zamknęła drzwi.

– Nic, nic, tak sobie tylko... O czymś zapomniałam, muszę przeszukać... papiery, bo... No, idź już, skarbie! – powiedziała. Tare widział jak bierze głęboki wdech i zaciska pięści. Po chwili była już na balkonie.

– Co ty tutaj robisz?! – syknęła.

– Chciałem się z tobą zobaczyć.

– Niby po co?! Gdzie jest Naruto? Miał cię pilnować! 

– Chciałem zobaczyć, jak żyjesz w świecie, w którym spełniło się twoje marzenie. Zawsze chciałaś być z tatą. Sarada jest waszą córką.

– Nawet nie waż mi się do niej zbliżać! – Sakura złapała go za poły bluzy i przyciągnęła do siebie.

– Przecież nic bym jej nie zrobił – burknął Tare, odchylając głowę. 

– Ma nie poznać prawdy!

Tare zamrugał, zaskoczony taką odpowiedzią. 

– Boruto i tak jej powie.

– Cholera. – Sakura puściła go i odwróciła wzrok na wioskę. Przez chwilę stali w milczeniu.

– Więc... jesteś szczęśliwa?

– Co to za pytanie, oczywiście, że tak!

– Tata jest dla ciebie dobry?

Sakura drgnęła. Przez chwilę przez jej twarz przebiegł cień, który spróbowała zamaskować złością. 

– Oczywiście, że tak! Sasuke mnie kocha! Mamy córkę.

Tare przyglądał się jej uważnie, ale w końcu skinął głową. 

– Cieszę się. Ja... naprawdę chcę, żebyś była szczęśliwa. Tutaj masz z tatą dziecko, a w moim świecie... wiem, że czasami mnie nienawidzisz, za to, że... – Zmarszczył brwi i odwrócił wzrok. – Chciałbym, żebyś w moim świecie też była szczęśliwa.

– Tare, czy w twoim świecie... jak to się stało, że... Sasuke i Naruto byli przecież tylko przyjaciółmi.. Nie potrafię sobie tego wyobrazić...

Tare uśmiechnął się lekko. 

– Nie wiem – szepnął. – Mówiłaś mi kiedyś, że tata Sasuke chciał go zabić, bo był jego jedyną więzią. Często narzekałaś, że on cię nie zauważa i...

– Dobra, rozumiem – warknęła Sakura i odsunęła się. – W tym świecie jest inaczej.

– Tata cię zauważa? – Tare uniósł brwi. Nie potrafił sobie tego wyobrazić, ale w końcu mieli córkę, musiał zwrócić na nią uwagę.

– Oczywiście, że tak, dzieciaku! – warknęła. – Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?! Nie jestem tamtą Sakurą, mam męża i córkę. I trochę szacunku, mogłabym być twoją matką.

– Chciałabyś. – Tare wyszczerzył zęby w uśmiechu i w ostatniej chwili zrobił unik, gdy Sakura uderzyła pięścią w barierkę. Zaraz po tym krzyknęła, gdy podłoga zawaliła się pod nią. Tym razem miała szczęście, zniszczyła tylko balkon, nie cały blok.

Tare zeskoczył na ulicę. 

– Nic ci nie jest? – zapytał. Sakura już wystarczająco często coś zniszczyła, że niezbyt się tym przejął.

Sakura jęknęła tylko w odpowiedzi, więc pomógł jej wstać. Zaprowadził ją do jej mieszkania. 

*

Naruto dotarł na szczyt góry i zdziwił się, gdy zobaczył na niej Sasuke. Stał nad urwiskiem i wpatrywał się w wioskę. Czy Tare chciał się spotkać właśnie w tym miejscu, bo przewidział, że Uchiha tutaj będzie? 

– Sasuke – przywitał się. Mężczyzna drgnął i zerknął na Naruto kątem oka, gdy ten podszedł do niego. 

– Gdzie chłopak?

– Chciał się spotkać z Sakurą.

– Hn.

Przez chwilę stali w ciszy. Naruto wpatrywał się w rozległą plamę światła. Z każdym rokiem granice wioski poszerzały się. Odkąd został Hokage, Konoha rozwijała się w błyskawicznym tempie. Był z tego dumny, spełnił swoje marzenie, ale jednocześnie zdał sobie sprawę, jak bardzo się w tym pogubił. Piętnaście lat temu walczył najpierw u boku Sasuke, a później przeciwko niemu. Gdzie podziała się ta para nastolatków, którzy mieli w sobie tyle pasji? 

Zerknął na Sasuke. Miał zaciśnięte usta i lekko zmarszczone brwi, oddychał szybko. Jego twarz, zwykle obojętna, teraz zastygła w wyrazie wściekłości. Naruto nie wiedział, dlaczego był aż tak zły, ale zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy od bardzo dawna czuł się niezręcznie w jego towarzystwie. W głowie wciąż słyszał słowa Tare. Był jedyną osobą, której uczucia i ból obchodziły Sasuke... Ostatnią więzią, którą ten wiele lat temu chciał zniszczyć. Naruto pamiętał, jak zależało mu na Sasuke, jak obsesyjnie chciał go uratować i sprowadzić do wioski. Myślał, że chodziło tylko o przyjaźń, zresztą, był dzieciakiem, co innego miał myśleć? Co zrobili inaczej, że w innym świecie związali się ze sobą? Naruto przypomniał sobie sposób, w jaki Tare o nich mówił. Czy Boruto, zapytany o jego związek z Hinatą, opowiadałby o nich podobnie? Naruto chociaż chciał, nie mógł mieć złudzeń, że tak by było. Zresztą, nawet jego relacja z Tare wydawała się inna. 

– Taka siła... – usłyszał cichy głos Sasuke. – Pomyśl tylko, jaką ten chłopak może dysponować siłą.

Naruto milczał. 

– Chcę go sprawdzić. Moc Sharingana i witalność twojego klanu, połączenie chakry Indry i Asury. To musi być olbrzymia potęga.

Naruto zacisnął pięści i odetchnął ciężko, czując narastającą w nim złość.

– O co chodzi? – Sasuke zmarszczył brwi.

– To nasz syn, a mówisz o nim jak o maszynie!

Sasuke przez chwilę patrzył mu w oczy, aż w końcu odwrócił wzrok. Naruto był niemal pewny, że w jego oku błysnął Sharingan. Sasuke był tak wściekły, że z trudem nad sobą panował. Dlaczego? 

– Tare to dobry dzieciak – powiedział, próbując trochę złagodzić sytuację. – Nie wiem, jak to zrobiliśmy, ale udało się nam go wychować. Mam nawet wrażenie, że lepiej niż nasze własne dzieci... To jak o nas mówi... – Naruto odetchnął ciężko. Schował dłonie do kieszeni spodni, bo poczuł, jak drżały. – Nie mam pojęcia, jak  tego nie schrzaniliśmy. Dziesięcioogoniasty i ostatni Uchiha... rodzice roku – zakpił.

– W tamtym świecie, czy my... Jak on wygląda?

– Podobnie do naszego. Ja jestem Hokage, a ty podróżujesz. Z tego co mówił Tare częściej jesteś w domu. Szkolisz go. Sakura dużo się nim zajmuje, a Hinata jest z Kibą. Mieszkamy na obrzeżach wioski, w luksusowej dzielnicy. Tare pokazał mi ten dom. Dziwnie było go oglądać i wiedzieć, że w innym świecie tam mieszkamy.

Zamilkł. Z oddali słyszeli przytłumione odgłosy wioski, zgiełk ulicy, obok siebie świst wiatru, chłodniejszego niż mogliby się spodziewać o tej porze roku. Naruto chciał się znowu odezwać, żeby przerwać tę niezręczną ciszę, ale Sasuke go uprzedził. 

– Co zrobiliśmy inaczej? W tamtym świecie – wyjaśnił, napotykając jego pytające spojrzenie. – Co zrobiliśmy, że tam jesteśmy razem?

– Nie wiem – szepnął Naruto. Mocniejszy podmuch poderwał poły płaszcza Sasuke i włosy, odsłaniając Rinnegana. Naruto uderzyła myśl, jak bardzo się od siebie oddalili.

– Co w naszym świecie mogliśmy zrobić inaczej?

– Co? – Naruto zamarł. – Co ty powiedziałeś?

Sasuke zmarszczył brwi i rzucił mu wściekłe spojrzenie. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Naruto pierwszy odwrócił wzrok. 

– Byłem jedyną osobą, której ból i uczucia cię obchodziły? – zapytał cicho. Może mieli jedyną okazję, żeby zadać sobie trudne pytania. Nie chciał jej więc zmarnować. Musiał wiedzieć. 

Sasuke drgnął. Jego twarz stężała, w oczach pojawiła się mieszanka złości, zawstydzenia i zdezorientowania. 

– Tare mi to powiedział. Naprawdę tak myślałeś?

– Hn. – Sasuke odwrócił głowę. Odchylił głowę w taki sposób, żeby włosy przysłoniły jego twarz.

Naruto nie chciał o to pytać, ale zastanawiał się, czy Sasuke jest szczęśliwy? Po wojnie, kiedy ostatecznie porzucił myśl o zemście, znowu odszedł z wioski. Chciał, żeby to była jego pokuta. Przez tak wiele lat był tutaj tylko gościem. Praktycznie nie znał Sarady, nie przebywał z Sakurą. Ile razy zdawał mu raport i znowu ruszał na misję, nawet nie spotkawszy się z żoną? Prosił Naruto, żeby nie wspominał jej, że był wiosce. W innym świecie wychowywał Tare. Chłopak go znał, więc musiał spędzać z nim dużo czasu. 

Schrzanili to. Naruto jeszcze nigdy nie myślał o tym w ten sposób, ale teraz bardzo jasno to dostrzegł. Spieprzyli po całości. 

– Sasuke... – Naruto odchrząknął. – Odpowiedz.

– To i tak nie ma już żadnego znaczenia.

– A wcześniej miało? – zapytał. 

– Dużo się zmieniło – odpowiedział Sasuke po dłuższej chwili milczenia. – Nie jesteśmy już tymi dzieciakami, którymi byliśmy po wojnie.

– Nie jesteśmy – przyznał Naruto. – I nie sądziłem, że staniemy się kimś takim.

Spojrzeli na siebie. Na ustach Sasuke pojawił się cień uśmiechu. Naruto aż wstrzymał oddech. To uczucie, jakie czuł tylko przy Sasuke, znowu sobie o nim przypomniał. 

– Draniu, ja... – wydusił.

Usłyszeli trzask i Naruto od razu umilkł. Obejrzeli się za siebie.